Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 107

LEYNISTARFSEMI 1 PARlS
105
inn, sem hún hafði komið með
frá París. „Hérna er samfest-
ingur,“ sagði hún. „Bíllinn okk-
ar stendur handan við vegginn
þarna, þar sem runnarnir eru.
Bak við aftasta sætið eru dyrn-
ar á farangursklefanum. Farið
inn í hann — hann er rúmgóð-
ur —, lokið hurðinni á eftir yð-
ur og bíðið.“
Hún leit á mig. Ég held, að
hún hafi búist við andmælum,
en hvað gat ég sagt, þegar
Burke stóð hjá okkur, titrandi
af von og eftirvæntingu ?
Aldrei á æfi minni hefi ég
átt eins erfitt með neitt, eins
og að ganga til baka gegnum
sjúkrasalina og tala við sjúk-
linga eins og ekkert hefði ískor-
izt. Á ganginum hittum við ljós-
hærðan mann, sem virtist hafa
beðið eftir okkur.
„Ég er Lawrence Meehan —
ég sá ykkur með Burke. Verið
svo góðar að lofa mér að koma
með líka.“ Hann skalf allur og
það var auðséð, að hann var fár-
veikur.
„Þér hafið hita,“ sagði ég.
„Nei — það stafar aðeins af
sári, sem ég er með á fæti. Það
er að batna. Ég verð góður,
þegar ég er sloppinn héðan.“
„Sjáið nú til,“ sagði Kitty,
„við getum aðeins flutt einn
mann í einu. Ef Þjóðverjar ná
okkur ekki, komum við aftur og
sækjum yður.“ Hún gekk burt
án þess að líta við og ég trítlaði
á eftir henni eins og hræddur
kettlingur.
Þegar við komum að hliðinu,
sagði Kitty hátt: „Bíddu hérna.
Ég ætla að sækja bílinn.“
Ég stóð eins og negld niður af
skelfingu, þegar ég sá hana
stöðva bílinn beint fyrir fram-
an þýzku varðmennina. „Hve-
nær opnið þið hliðið fyrir gest-
um á morgnana," spurði hún á
þýzku.
Annar varðmaðurinn sagði
henni það.
„Við verðum sennilega að
fara nokkrar ferðir hingað,“
sagði hún þurrlega. „Viljið þér
sígarettu?" Varðmaðurinn þáði
sígarettuna og bauð henni eld.
„Danke schön,“ sagði hún og
setti vélina í gang.
Ég ætlaði að fara að álasa
henni, þegar hún sagði lágt og
án þess að líta á mig: „Ég vildi
láta hann sjá, að það væri eng-
inn í bílnum nema við.“
Kitty, þú ert undursamleg!
En setjum svo, að hann hefði
beðið okkur að opna farangurs-
klefann.“