Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
„Ég læsti honum. Og ég hefði
sagt, að ég hefði gleymt lykl-
inum í París.“
Þegar Burke var kominn
heim til okkar, fannst okkur
Kitty við vera reyndir og sigur-
sælir samsærismenn. En Burke
var fölur og svitinn streymdi
niður andlit hans.
,,Þið eruð báðar dásamlegar,“
sagði hann, „ég vildi óska, að
aðrir enskir hermenn yrðu eins
heppnir og ég. Það er álitið, að
um 10 þúsund hermenn hafi lent
á flækingi eftir undanhaldið við
Dunkirk og hafist nú við í skóg-
um og hellum Norður-Frakk-
lands eins og dýr. Þeir eru mat-
arlausir og vopnlausir. Þjóð-
verjar hafa stofnað sérstaka
bifhjóladeild til þess að elta þá
uppi. Þeim er ekki undankomu
auðið.“
Stundarkorn sátum við í
óhugnanlegri þögn. Eftir kvöld-
verð, þegar Burke var háttaður,
vék Kitty sér að mér og var
ákveðin á svip.
„Etta, þú verður að fara aft-
ur til Ameríku. Ég get alls ekki
setið hjá og látið þessar
grimmdarlegu mannaveiðar af-
skiptalausar — ég verð að
hjálpa löndum mínum til að
komast undan. En ég hefi eng-
an rétt til að flækja þér inn í
málið.“ Ég varð mállaus nokkra
stund. Kitty hélt áfram: „Ég
er ekki huguð, Etta. Ég er
hrædd við dauðann. En enginn,
sem getur veitt þessum mönn-
um aðstoð, getur látið þá eiga
sig. Þó að ég vissi, að Þjóðverj-
ar myndu skjóta mig, myndi ég
samt halda áfram að reyna að
bjarga þeim.“
„Ég yfirgef þig ekki Kitty,“
sagði ég að lokum. „Ef þú mátt
til með að bjarga hermönnum,
þá verð ég að aðstoða þig.“
Höfuðvandamál okkar var að
komast í samband við hermenn-
ina. Við ákváðum loks að nota
dálkinn „Horfið fólk“ eins og
Burke hafði gert. Kitty fór að
heiman í býtið næsta morgun og
setti eftirfarandi auglýsingu í
„Paris-Soir“:
William Gray leitar vina sinna
og ættingja. Heimilisfang:
Café Moderne, Rodiergötu,
París.
Við þorðum auðvitað ekki að
nota nöfn okkar eða heimilis-
fang. En William Gray var
sloppinn. Og Kitty þekkti Du-
rand, trúan Frakka, sem lofaði
að afhenda okkur leynilega öll