Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 66

Hvemig reynumst við
A örlagastund.
Grein úr „Readers Digest“,
eftir Edvin Balmer.
að var á jass-árunum, upp
úr fyrri heimsstyrjöld,
þegar siðalögmálin voru á reiki
og mönnum þótti frami í því að
vera kærulausir, að ung og að-
laðandi hjón urðu nágrannar
okkar á bökkum Michiganvatns
norður af Chicago.
Þau höfðu hlaupið í hjóna-
bandið, í geðbríma stríðsins og
fram að þessu hafði hjónaband
þeirra verið til skiptis margra
mánaða aðskilnaður, fullur af
ótta og kvíða og stuttar ástríðu-
þrungnar samverustundir. En,
eins og svo margir þeirra líkar,
urðu þau nú að sætta sig við til-
breytingaleysi hins daglega
lífs og nánar, stöðugar samvist-
ir í óbrotnu umhverfi.
Það var að haustlagi á þriðju-
degi árið 1919 að ungu hjónun-
um — við skulum kalla þau
Klöru og Fred — varð sundur-
háu stigi, hversu margir þeir
sjúklingar eru, sem finnst þeir
hafa brugðizt. Við höfum orðið
varir við mjög fáa, sem gert
hafa sér upp veikindi. Einnig
hafa mjög fáir orðið alvarlega
geðveikir af völdum stríðsins.
Menn verða ekki vitskertir í
hernaði. Það eru aðeins þeir
hermenn, er eiga það í ættinni,
sem verða vitskertir."
„Það bíður okkar mikið starf
og við erum rétt að byrja. En
yið vitum, hvernig á að fara
með „ofþreytu“ og við höfum
bjargað mörgum af gínandi
barmi geðbilunar. Hinir ungu
menn okkar munu koma aftur
til heimila sinna með tindrandi
augu en ekki sem geðbilaðir
vesalingar. Ég get engar tölur
nefnt. Við höfum læknað mörg
hundruð, og það verða mörg
þúsund áður en lýkur. Þau áhrif
sem þetta á eftir að hafa á
framtíð lands vors, gera þetta
að stærsta viðfangsefni lækna-
vísindanna á vígvöllunum."