Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 120

118
■ORVAL
nema þér gætuð komið fram
með einhverjar málsbætur fyrir
vinkonu yðar.“
Óttinn, sem hafði einatt grip-
ið mig við tilhugsunina um
handtöku mína, var gersamlega
horfinn, og hugsun mín var ljós
og hröð. Mig grunaði, að heim-
sókn Þjóðverjanna og spurning-
ar þeirra þyrfti ekki endilega
að vera sönnun þess, að þeir
væru öllum hnútum kunnugir.
Ef til vill vildu þeir aðeins fá
upplýsingar. Og ég ákvað að
neita öllu. Ef ég játaði, værum
við áreiðanlega glötuð. Ég þagði
og starði yfir borðið. Dr. Hager
hélt áfram, dálítið óþolinmóður:
„Svona nú, frú Shiber, við skul-
um koma þessu af. Hvenær
sendi frú Beaurepos fyrstu
ensku hermennina yfir landa-
mærin?“
„Mér þykir það leitt,“ sagði
ég ákveðin, ,,en mér er með öllu
ókunnugt um að frú Beaurepos
hafi fengizt við slíkt.“
Pietsch höfuðsmaður sneri
sér að dr. Hager og hvíslaði —
nógu hátt til þess, að ég gæti
heyrt það: „Haltu áfram með
þessar mannúðlegu aðferðir
þínar, ef þú vilt. En þegar þér
verður ljóst, að með þessu við-
kvæmnis þvaðri kemstu aldrei
neitt, þá skal ég fá hana til að
tala.“ Hann stóð upp og gekk
út úr herberginu.
Á veggnum gegnt mér var
rafmagnsklukka. Brátt myndi
séra Christian hringja dyra-
bjöllunni heima. Hann myndi
kalla glaðlega, eins og hans var
siður: „Ég er hérna með nokkra
svanga drengi. Má ég koma með
þá inn?“
Hann tæki ekki eftir því fyrr
en of seint, að ókunnugur mað-
ur kæmi til dyra.
Dr. Hager beitti ýmist blíð-
mælgi eða hótunum. Hann var
orðinn eins og geðillur skóla-
kennari, sem er reiður af því að
nemendurnir hafa farið í kring
um hann. Mér óx kjarkur.
Klukkan var liðlega tólf, þeg-
ar síminn hringdi. Dr. Hager
tók símann, hlustaði andartak
og leit til mín sigri hrósandi.
„Komið strax með hann hing-
að,“ sagði hann, en því næst tók
hann sig á: „Nei, það getur ver-
ið að þið fáið fleiri heimsóknir
•— ég skal senda einhvern til
ykkar.“
Hann sneri sér að mér og
brosti ánægður: „Hafið þér tek-
ið eftir því, frú Shiber, að þegar
perlufesti slitnar og ein perla
dettur, þá fylgja hinar á eftir?“