Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 12
10
tJKVAL
þrem árum. Eggið sökk til
botns. í botnforinni klaktist það
út, og úr því kom lirfa, sem síð-
an þróaðist stig af stigi.
Þessi lirfa á við sína sérstöku
erfiðleika að etja á þroskaferli
sínum. Hamur hennar er ekki
teygjanlegur. Hún vex því inn-
an í honum þangað til hann
verður of þröngur. Þá sprengir
hún hann utan af sér, og annar
rýmri hamur vex í staðinn, sem
síðan dugir þangað til hann
verður líka of þröngur. Þá
springur hann, og þannig geng-
ur það koll af kolli,
Maíflugan verpir eggjum sín-
um á gáskafullu flugi sínu um
Loftin. Öll undanfarin þrjú ár
ævi sinnar hefir hún engu skeytt
skyldu sinni til að viðhalda kyn-
stofninum. Tilgangur náttúr-
unnar með því að breyta þess-
um íbúa botnforarinnar í bú-
anda loftsins, er vafalaust sá,
að gefa honum tækifæri til að
dreifa eggjum sínum sem víð-
ast.
Á meðan maíflugurnar eru á
flugi, dreifa þær sér út yfir
vatnsflötinn, en þær sem berast
inn yfir land, og flykkjast í
kringum götuljós stórborganna,
bregðast lífstilgangi sínum; þær
hafa lifað til einskis. Hin lán-
samari kynsystkin þeirra, sem
svífa yfir vötnunum, leita sem
af eðlishvöt að þeim stöðum til
að verpa á, sem bjóða bezt lífs-
skilyrði nýrri kynslóð af maí-
flugum. Sumar þeirra flögra
um stundarkorn eftir að þær
hafa verpt eggjum sínum, unz.
lífsorku þeirra þrýtur. Aðrar
sveipa að sér vængjunum og
steypa sér í vatnið og binda
þannig enda á Iíf sitt. Þannig
kjósa þær að deyja um leið og
þær uppfylla skyldu sína við
lífið. Ætlunarverki þeirra er
lokið, dýrðardagur þeirra lið-
inn, dauðadansinn á enda.
—□—
Skammtað eitur.
Hermaður skrifar móður sinni: „Faeðið, sem við fáum hér er
déskotans eiturblanda." Og' svo bætti hann við: ,,Og ekki nóg:
með það, heldur er það skammtað eins og skítur úr hnefa!“
— Scott Field í „Broadcaster."