Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 49

EKKERT RÚM 1 GISTIHÚSINU
47
Börnin hrösuðu, grétu og hrös-
uðu aftur. Þama var engin
skemma eða hlaða. Það var
ekkert.
En þá byrjaði það, sem María.
hafði verið að búast við. Sárs-
aukinn hófst, hríð af hríð. Augu
hennar urðu mjög stór, en and-
litið varð lítið, magurt og gam-
alt. Brátt gat hún ekki komizt
lengra með hinum. Þau bar að
fjárhópi, sem haldið var að beit
á grænum bletti, og skammt
þar frá stóðu tveir. fjárhirðar
og örlítill asni, lítið stærri en
hundur.
Jósep gekk til fjárhirðanna í
örþrifum sínum. „Konan mín
er veik, ákaflega. veik. Má ég
fá léðan asnann ykkar. Hér
hlýtur að vera einhver staður
— gistihús, einhver staður.“
Annar fjárhirðanna var eldri
og ekki eins útúrboringslegur.
Hann svaraði: „Það er gistihús,
en það verður ekki tekið við
henni þar.“
,,Hérna,“ sagði Jósep og rétti
þeim fáeina skildinga, sem hann
átti í vasanum. „Leyfið henni
að ríða stuttan spöl.“
Náunginn tók við aurunum.
„Jæja þá. Stuttan spöl. Ég fer
heim. Það er kominn matur.
Hún má ríða stuttan spöl.“
Svo lyftu þeir henni á bak
asnanum og þar hímdi hún. En
brátt kom kollhríðin, og hún
hné máttvana af baki. Þeir
fluttu hana að skurðinum við
veginn.
Hún var orðin hálf-örvita af
kvölum og angist. „Náðu í öll
hreinu fötin, Jósep minn. Línið
er í kassanum í skápnum. Kall-
aðu á Elísabetu og settu kétil-
inn yfir. Nei, ekki spari-nátt-
kjólinn minn, fyrr en seinna,
þegar allt er um garð gengið
og búið er að þvo mér. Þessir
karlmenn kunna þetta ekki.“
Henni virtist jörðin hring-
snúast og öskra undir sér. And-
lit hinna nærstöddu hurfu í
móðu eða afmynduðust, og það
var eins og verið væri að rífa
hana á hol. Hún heyrði ein-
hverskonar hljóð, eins og dýr
ætti í sársauka, og síðan kom
myrkrið yfir hana eins og misk-
unn af himnum.
Þegar hún raknaði við, voru
konur að stumra yfir henni, og
þær höfðu kynt bál úr sprek-
um og sinu. Eins og kraftaverk
hefði skeð, var þarna komið
heitt vatn og lín, og hún fann
til barnsins við hlið sér og sá
það loks, þar sem það lá hjá
henni í skurðinum í þokkaleg-