Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 110

108
ÚRVAL
okkur ekki. Kitty staðnæmdist
við næsta rúm, en ýtti mér svo
fram á ganginn. Þegar við geng-
um fram hjá skrifstofu spítal-
ans, opnuðust dyrnar og fransk-
ur majór gekk í veg fyrir okkur.
„Ég er Thibaut majór og ræð
yfir spítalanum. Ég hygg, að
þér hafið heiðrað okkur með
einni heimsókn áður,“ sagði
hann hægt. Svo bætti hann við,
dálítið snöggt: „Viljið þér vera
svo góðar að segja mér, hvar
Burke liðsforingi er niðurkom-
inn?“
Ég fékk ákafan hjartslátt, en
Kitty sagði, án þess að láta sér
bregða: ,,Þér hljótið að vera
huglesari. Við höfum einmitt
verið að ganga um sjúkrastof-
urnar til þess að skyggnast um
eftir honum.“
Thibaut majór horfði rann-
sakandi á Kitty. Þvínæst gekk
hann aftur að dyrunum og
sagði: „Viljið þér gera svo vel
að koma inn í skrifstofuna.“
Þegar við vorum komnar inn
fyrir, bauð hann okkur sæti.
Hann gekk um gólf stundarkorn.
Þögnin og spenningurinn var
óþolandi. Loks staðnæmdist
hann beint fyrir framan okkur.
„Auðvitað hefi ég rannsakað
málið til hlítar. Þér, frú Beau-
repos, eruð af brezkum ættum.
Þess vegna kemur það mér ekki
á óvart, þótt einum af þeim fáu
ensku föngum, sem hér dvelja,
takist að flýja rétt eftir heim-
sókn yðar. Það er augljóst mál,
að þér hafið aðstoðað Burke
liðsforingja við flóttann. Það er
skylda mín að selja yður í hend-
ur þýzkum yfirvöldum. Ég er
hermaður. Ég er vanur að hlýða
skipunum."
Hann þagnaði andartak. Ég
hafði ákafan hjartslátt.
„En ég er ekki eingöngu her-
maður,“ sagði hann dræmt. „Ég
er Frakki. Þess vegna hefi ég
ekki enn tilkynnt hvarf Burke
liðsforingja.“ Röddin varð allt
í einu ákveðin, eins og hann væri
að gefa skipanir.
„Þér verðið að yfirgefa
sjúkrahúsið þegar í stað og
megið ekki koma aftur. Ég verð
að biðja yður um að gefa mér
loforð fyrir því, að þér endur-
takið ekki verknað yðar. Ef þér
gerðuð það, myndi það sennilega
verða yður að falli. Og ég ráð-
legg yður að gleyma þessum
viðræðum. Ég er þess fullviss,
að ég mun gleyma þeim sjálf-
ur.“
Ég sat eins og steingerfingur-
í stólnum, þrumulostin yfir