Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 111
LEYNISTARFSEMI I PARlS
109
framvindu málsins. Kitty stóð
upp.
„Þakka yður, majór,“ sagði
hún og rétti fram höndina, ,,ég
er glöð yfir því, að hafa hitt
sannan Frakka.“
Thibaut majór þrýsti hönd
hennar. „Þér afsakið mig,“
sagði hann þurrlega, „þó ég af
varúðarástæðum fylgi yður út
að bílnum.“
Við höfðum ekið marga kíló-
metra frá Doullens, þegar ég
gat mælt orð af vörum. „Við
verðum víst að gleyma veslings
Meehan,“ sagði ég. „Við getum
ekki komið aftur.“
Kitty brosti. „Ég rétti Mee-
han miða, þegar við stóðum við
næsta rúm,“ sagði hún, „hann
er í farangursklefanum.“
Svipbrigðin á andliti mínu
urðu henni ofviða. Það setti að
henni hláturskast svo mikið, að
hún varð að stöðva bílinn. Og
ég fór að hlægja líka.
Meehan átti erfitt með að
komast út úr bílnum, þegar við
vorum komin heim. Hann haltr-
aði milli okkar inn í húsið.
„Er allt í lagi?“ spurði Burke,
þegar hann kom út úr svefn-
herberginu. Meehan hné niður á
gólfið og lá þar hreyfingarlaus.
Burke beygði sig yfir hann
og hrópaði: „Sárið hefir opnast
aftur!“
Önnur buxnaskálmin var
gegnvot af blóði og stórir blóð-
dropar láku niður á gólfið.
„Hringið á lækni,“ skipaði
Kitty. Svo áttaði hún sig og
sagði: „Nei, við getum ekki
leitað ráða hjá lækni. Náið í
handklæði ...“
Dyrabjallan hringdi, hátt og
lengi.
Við stirnuðum upp af ótta.
Bjallan hringdi aftur.
„Það er þýðingarlaust,“ sagði
Kitty dauflega. „Við getum ekki
leynt þessu, Etta — farðu til
dyra.“
Aldrei í lífi mínu hefi ég leyst
nokkurt verk af hendi svo nauð-
ug — en ótti okkar var ástæðu-
laus. Henri Beaurepos, eigin-
maður Kitty, kom inn. Hann
heimsótti Kitty ævinlega, ef
hann var staddur í París. í þetta
sinn var eins og forsjónin hefði
sent hann, því að þegar hann
hafði náð sér eftir undrunina,
lét hann hendur standa fram úr
ermum. Hann hringdi til læknis,
sem hann þekkti og gat treyst.
Læknirinn var kominn eftir
fimm mínútur. Eftir stundar-
fjórðung var búið að binda um