Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 69
Sönn saga um lánsaman,
skipreika sjómann.
Skemmtisigling.
CENDU út neyðarmerkið.
Við höfum orðið fyrir
tundurskey ti! “
Olson loftskeytamaður spratt
upp úr rúminu, greip til tækja
sinna, en ekkert heyrðist.
Straumurinn var rofinn. Ofan
þilja voru allir að koma sér fyr-
ir í björgunarbátunum. Að lok-
um yfirgaf Olson tæki sín og
stökk fyrir borð.
Þegar hann hafði synt stund-
arkorn í myrkrinu rakst hann á
einn af björgunarflekum skips-
ins og klifraði upp á hann.
Olson furðaði sig á að sjá ekk-
ert eða heyra til skipsfélaga
sinna, en þótt hann kallaði, fékk
hann ekkert svar. (Björgunar-
skip fann þá síðar, og bjargaði
þeim öllum). En svo minntist
hann þess, að á flekanum var
nokkurra vikna matarforði
handa 15 mönnum, og þá varð
hann rólegur.
Þegar birti, tók hann eftir
lestinni lýsti í andlit þeirra.
Hann vildi ekki yfirgefa hana.“
Það eru hetjudáðirnar, sem
afhjúpa væskilsverkin og sýna
okkur fánýti þeirra í skæru
ljósi. Með dauða sínum reynd-
ist Villi Tanner þeirri hugsjón
trúr, sem aðrir afneituðu og um
leið varpaði hann að postulum
kæruleysis og ótrúmennsku
ásökun, sem þeir gátu ekki for-
smáð.
,,Hefir mér tekizt að ávinna
mér slíka ást hjá nokkrum
manni?“ hefði hver kvenmaður,
sem söguna heyrði, átt að
spyrja sjálfa sig.
Og mennirnir hefðu átt að
spyrja: „Hvað veit ég um ást-
ina, ef ég finn ekki hið innra
með mér þá hvöt, sem lét hann
gera þetta?“
Ég veit, að sú breyting, sem
varð á hjónabandi þeirra Freds
og Klöru, hófst þetta kvöld. Og
ég veit, að það hafa orðið breyt-
ingar hjá fleirum, sem vegna
fórnar Villa Tanners fóru að
renna grun í, að hjónaást ætti
sér öflugri og dýpri rætur en
þau höfðu hugmynd um.