Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 65

VOGREK STYRJALDARINNAR
63
fyrir hefði komið. Eftir 4 daga
fór hann aftur til félaga sinna
og barðist út herferðina.
„Æskilegast væri,“ sagði
Hanson, ,,að herdeildarlækn-
arnir gætu fundið þessa menn
áður en þeir sleppa sér, líkt og
gert er í flughemum. En vegna
þess, hve mennirnir eru dreifð-
ir, er það næstum ómögulegt.
Samt emm við farnir að kenna
vígstöðvalæknunum að þekkja
einkennin og kunna skil á þess-
um sjúkdómum. En eftir því
sem hermennimir verða bar-
dagavanari, og hinir lingerðari
tínast úr, þá verða svona bil-
anir færri.“
Hanson sagði mér, að stund-
um tefðist batinn vegna þung-
lyndis. Hann sagði mér frá ung-
um fótgönguliðsforingja, sem
hafði kastast í loft upp af
sprengingu. Er hann kom til
okkar titraði hann ákaft og
það eina sem hann gat sagt var
,,Hver?“ Hann þekkti sam-
starfsmenn sína, en gat aðeins
tjáð þeim með bendingum, hvað
fyrir hafði komið. Er minnst
var á vissa menn í herdeild
hans, stundi hann og byrgði
andlitið í höndum sér, andvarp-
aði og hristi höfuðið. Hann
þekkti mynd af konunni sinni
og lét hana standa hjá rúminu
sínu. Hann fékk hina venjulegu
meðferð, en varð þunglyndur,
sagðist hafa bmgðizt skyldu
sinni og gæti aldrei aftur horfst
í augu við foreldra sína og
konu.
„Við höfum fengið marga
slíka menn til meðferðar. Sum-
um finnst þeir hafa brugðist
félögum sínum, eða verið orsök
að dauða einhvers vinar. Við
þetta er erfitt að fást. En það
er oft ótrúlegt, hvað þessir ungu
menn geta þraukað lengi, á einu
saman viljaþreki, áður en þeir
bugast. Það voru t. d. 2 sjúkra-
berar, sem höfðu lagt hart að
sér í lengri tíma. En um það
leyti, sem herferðin var á enda,
lentu þeir í því að bera særða
menn í gegnum sprengjuhríð.
Þeir héldu áfram unz allir sárir
voru komnir á hjúkrunarstöðv-
arnar. Þá settust þeir niður,
hágrátandi og taugabilaðir.
Eftir 4 daga var annar þeirra
farinn að sinna störfum sínum
á ný. Hinn fór að stama og
reyndist erfiður viðfangs. Það
er einnig erfitt að fást við menn
eins og undirforingjann með
lamaða handlegginn.
„Mér finnst það sýna skyldu-
rækni og ábyrgðartilfinningu á