Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 103

LEYNISTARFSEMI í PARÍS
101
þorði ekki að líta til Kitty af
ótta við að koma upp um mig.
,,Látið mig sjá vegabréfið
hans,“ sagði leynilögreglumað-
urinn stuttaralega.
Ég opnaði eina kommóðu-
skúffuna og tók upp úr henni
rautt veski, sem Irving hafði
átt, en í því var ameríska vega-
bréfið hans. Ég þakkaði guði
fyrir að ég skyldi hafa geymt
það.
Lögreglumaðurinn fietti vega-
bréfinu lauslega, leit á mynd-
ina og gaut síðan augunum á
manninn í rúminu. William var
alveg eins og sjúkhngur, með
handklæði um höfuðið, og
fekegghýjungurinn á vöngum
hans gerði hann mikið ellilegri.
Lögreglumaðurinn fór að at-
huga vegabréfið nánar. „Hvers
vegna hefir vegabréfið ekki ver-
ið endurnýjað?“ spurði hann og
leit á mig.
,,Við ætluðum heim til Ame-
ríku fyrir löngu síðan, ef heilsa
hans hefði leyft það. Eins og á
stóð, virtist það ekki gerlegt.“
Ég vissi, að það var ekki
óalgengt, að vegabréf væru ekki
endumýjuð, og Þjóðverjinn hef-
ir víst verið á sömu skoðun.
Hann bað um vegabréfið mitt,
athugaði það vel og fór síðan á
brott, er hann hafði þakkað
kuldalega. Mér stórlétti.
En þegar lögreglumaðurinn
var kominn aftur inn í setustof-
una, bað hann frú Bengler um
lista yfir leigjenduma í húsinu.
Hann skoðaði listann gaum-
gæfilega. ,,Ég finn ekki nafnið
á bróður frúarinnar,“ sagði
hann.
Ég varð máttlaus í hnjálið-
unum, en Kitty sagði rólega:
„Auðvitað. Irving er ekki reglu-
iegur leigjandi. Hann er aðeins
hér, af því að hann þurfti að-
hlynningar við.“
Það stóð ekki á frú Bengler
að veita liðsinni sitt. „Afsakið,
herra,“ sagði hún. „Mikill asni
get ég verið, ég gleymdi mann-
inum. Hann bað mig aldrei um
dvalarstaðsskilríki og þess
vegna er hann ekki á listan-
um.“
Þjóðverjinn settist við borð-
ið og tók upp sjálfblekung.
Hvað skyldi hann ætla að
skrifa? Handtökuskipun okkar?
Nei, hann tók leigjendalistann
og skrifaði á hann, með eigin
hendi, nafn Irvings bróður
mins!
Þegar leynilögreglumennimir
vom famir, stökk Kitty upp og
læsti dyrunum. Við litum þögul-