Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 118
116
ÚRVAL
Þýzk herbifreið staðnæmdist
fyrir utan kaffihúsið og þrír
menn stukku út úr henni. Þeir
fóru nú í veitingasalinn og
komu rétt strax út aftur og
leiddu mann á milli sín. Mér
leið illa. Það leit út fyrir að
okkur hefði skjátlast.
En þegar þeir komu út á
götuna, setti að þeim ofsahlát-
ur. Þeir fóru upp í bílinn og
„herra Stowe,“ sem enn var
hlægjandi, bauð hinum sígar-
ettur úr pakka, sem ég var
alveg viss um að var þýzkur.
Nokkrum dögum seinna kom
Durand æðandi heim til mín,
fokreiður, og hélt á dagblaði
í hendinni.
,,Eruð þér vitlausar ?“ hróp-
aði hann.
Ég las auglýsinguna, sém
hann benti mér á með titrandi
hendi:
William Gray (áður í Dun-
kirk) leitar vina sinna. Heim-
ilisfang: Café Moderne, Rodier-
götu, París.
,,Durand,“ sagði ég, „við sett-
um ekki þessa auglýsingu í
blaðið. Við báðum ekki um, að
okkar auglýsing yrði endur-
tekin.“
Hann leit á mig tortrygginn.
„Hver hefir þá sett þetta í
blaðið, frú mín góð?“
„Þýzka íeynilögreglan," sagði
ég. Ég var viss um það. „Þeir
þurftu að sjá, hvert þér færuð,
þegar þér sæuð auglýsinguna.“
„Guð minn góður!“ Durand
féllust hendur. „Hvað hefi ég
gert? Hvað get ég gert nú?“
,,Ekkert,“ sagði ég; „ef yður
hefir verið veitt eftirför, er
skaðinn skeður. Þér eruð sann-
ur Frakki, Durand. Ef Wiíliam
Gray skyldi fá einhver bréf, þá
veit ég, að þér látið þau ekki
komast í hendur Þjóðverja.“
Ég var hrædd og kvíðin allan
daginn. Um kvöldið rannsak-
aði ég allar hirzlur í íbúðinni
og brenndi öllu, sem á nokkurn
hátt gat komið upp um okkur.
Ég var að borða morgunmat-
inn daginn eftir, þegar dyra-
bjöllunni var hringt.
Tveir menn stóðu frammi í
anddyrinu.
„Hvar er frú Beaurepos'?“ -
„I Tours,“ sagði ég. Ég vissi,
að ég mátti ekki segja frá för
hennar til óhernumdu hérað-
anna.
„Hvenær kemur hún aftur?“
„Af hverju eruð þér að spyrja
mig um þetta?“