Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 48

46
ÚRVAL
og María. eins og í leiðslu. Þau
voru innan urn þetta allt sam-
an, en áttu þó ekki þarna heima.
Hún hafði vaknað, einkennilega
hress. Þetta líktist draumi, sem
henni þótti sig hafa dreymt
aftur og aftur og vaknað með
andfælum. En nú hafði draum-
urinn rætzt, og úr því svo var,
þá var eins og einhver léttir
væri að því að vita, að verra gat
það ekki orðið. Þegar hún vakn-
aði, hallaði hún höfði Jóseps að
barmi sér, og að þessu sinni
sofnaði hann stað-uppgefinn,
augun óróleg í svefninum, en
andlitið hörkulegt og hnefarnir
krepptir. Hún sá, að Jósep
hafði elzt um nóttina. Þótt hann
væri þreklega vaxinn og krafta-
legur, var eins og honum hefði
hrakað. Það voru einkennilegar
holur kringum gagnaugun, og
bláar æðar höfðu komið í ljós,
þar sem hún hafði ekki séð þær
áður.
Þótt hún bæri þunga byrði,
reyndi hún af megni að hjálpa
öðrum konum, eldri sem yngri.
Hún var einkennilega athafna-
söm og dáðrík, eins og oft er
um vanfærar konur.
Lestin nam staðar, og fólkið
leit út, en þar var ekkert. Hún
fór aftur af stað, og nú var
komið að landamærunum. Ein-
kennisbúnir menn flykktust inn
í vagninn, stigu yfir þau eða
jafnvel ofan á þau, eins og þau
væru meindýr. Síðan töluðust
þeir við og fóru aftur út úr lest-
inni, og lestin hélt aftur sömu
leið til baka, unz hún kom aftur
á bersvæðið, þar sem ekkert
var. Blásið land og engin merki
um mannabyggðir. Þetta var
hvergi. Þetta var ekkert. Þetía
var hvorki þeirra land, né ná-
grannalandið. Þetta var einskis
manns land.
Fólkið mátti ekki fara inn í
annað landið og ekki halda heim
til hins. Út með þau, út var
þeim ýtt, út í óvissuna miili
heims og heljar, líkt og týnd-
um sálum í hreinsunareldinn.
Fólkið staulaðist út í rökkr-
ið. Það var októberdagur. Vit-
leysa er þetta, sögðu menn við
sjálfa sig. Þetta er siðað land,
og menn haga sé ekki til svona.
Þetta náði engri átt að láta þau
hrekjast svona, þangað til þau
hryndu niður.
Þau gengu áfram, saman í
hóp, tvö hundruð talsins. Fólk-
ið var í hálfgerðri leiðslu en
gekk þó áfram af einhvers kon-
ar einbeittni, eins og ferðinni
væri heitið á einhvem stað.