Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 106

104
ÚRVAL
„Gott,“ sagði ég, „hvenær
leggjum við af stað? Þú veizt,
að ég fer með þér, til að bjarga
þér úr vandræðum.“
Snemma næsta morguns héld-
um við að stað til Doullens, með
hina venjulegu böggla af mat og
vindlingum handa hermönnun-
um. Kitty var einnig með öskju
vafða í brúnan pappír, en hún
vildi lítið um hana tala.
„Þetta er bara svolítið smá-
vegis, sem ég ætla að skilja eftir
í Foyer du Soldat, þegar við
komum til baka.“
Herspítalinn í Doullens var
enn undir franskri stjórn, en
Þjóðverjar höfðu eftirlit með
honum. Tveir þýzkir varðmenn
stóðu sperrtir við hliðið og virt-
ust ekki taka eftir okkur.
Sjúkrahúsið var dimmt, sóða-
legt og fullt af meindýrum.
Við gengum um spítalann,
töluðum við hermennina og
reyndum að koma auga á Jóna-
tan Burke. Úti í garðinum sáum
við enskan liðsforingja, sem sat
einn á bekk. Flugliðsbúningur-
inn hans var allur í brotum og
upplitaður, og hann var með
sáraumbúðir yfir hægra auga.
Þegar við nálguðumst, kom allt
í einu líf í hann.
„Ég vonaði að þér mynduð
koma,“ sagði hann, „en ég þorði
ekki að reiða mig á það.“
„Þér eruð landi minn,“ sagði
Kitty. „Það er hræðilegt, að þér
skulið þurfa að vera í þessu
sóðabæli.“
„Ef til vill virðist yður það,“
svaraði hann lágri röddu, „en
ég er hér af ásettu ráði. Ég er
fullfrískur, og þegar þeir kom-
ast að því, verð ég sendur í
fangelsi. Það eru fáir varðmenn
hér, og ég gæti strokið. En það
eru litlir möguleikar á því að
sleppa úr fangelsi.“
Kitty gekk nokkur hröð skref
frá bekknum og sneri svo við.
„Vilduð þér, að ég hjálpaði
yður til að komast til Parísar ?“
hvíslaði hún.
Burke þrýsti hönd hennar.
„Frú Beaurepose — ég veit, að
þér viljið hjálpa mér — en hvað
getur kona gert? Þér verðið
tekin strax.“ Hann þrýsti titr-
andi fingrum á sáraumbúðirnar.
Kitty sagði rólega: „Yður
skjátlast, herra Burke. Við get-
um komið yður til Parísar og
síðan til Suður-Frakklands —
og við ætlum að gera það.“
Óttinn, sem hafði yfirgefið
mig við brottför William Grays,
kom yfir mig aftur.
Kitty sótti dularfulla böggul-