Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 46

44
ÚRVAL
uðu þau í ósjálfráðum ótta eft-
ir fótataki í stiganum.
Gólfin varð að skrúbba, potta
og pönnur að verka, föt að þvo,
mat að sjóða, bamaföt að
sauma. Þetta var hennar líf,
sem hún lifði fyrir Jósep, og
hún kepptist við að halda öllu
hreinu og þokkalegu, og hún
unni því sem þau áttu, enda var
hún af bændaættum og átti
sjálfsvirðingu forfeðra sinna.
Mennirnir þustu upp stigann
svo hratt, að María og Jósep
höfðu tæplega heyrt í stígvélum
þeirra neðst í stiganum, áður
en þeir voru komnir að dyrun-
um og farnir að lemja á þær
með krepptum hnefunum. Jósep
reis á fætur. Hún reis líka úr
sæti sínu og hélt annarri hendi
fyrir brjósti sér, hinni að bleikri
prjónahúfu, hnefastórri, sem
hún hafði verið að prjóna.
Mennimir voru komnir inn í
stofuna. Þeir virtust fylla
þokkalega íbúðina ópum sínum,
ókvæðisorðum og brúnklæddum
stórvöxnum líkömum. Þeir litu
tæpast við Jósep og Maríu,
heldur rannsökuðu skápana,
drógu út línið og tröðkuðu á
því. Einn þeirra hrifsaði bleiku
húfuna úr höndum hennar, setti
hana á snoðklipptan koll sinn
og stakk fingri í munninn.
„Hættu þessu,“ sagði sá, sem
fyrirliði var. „Við höfum engan
tíma til að leika okkur.“ Hann
þreif húfuna, snýtti sér á henni
og fleygði henni út í hom.
I skápnum fundu þeir htlu
kökurnar. Hún hafði bakað þær
í feiti, sem hún hafði önglað
saman eins og gengur, fjórar
smákökur með sveskjum ofan
á. Jósep hafði etið tvær þeirra
með kvöldmatnum. Hinar tvær
átti að geyma honum til morg-
uns. Hún sagðist engar vilja
sjálf. Hún gæti fitnað af þeim,
og svo væru þær óhollar fyrir
drenginn.
„Sko,“ sagði sá, sem kökurn-
ar fann. „Kökur. Svínin hafa
kökur til matar og nóg til að
leifa.“ Hann braut eina kök-
una, þefaði af henni eins og
hundur og át síðan græðgislega.
„Hananú,“ sagði fyrirhðinn.
„Hættið þessum látum og hald-
ið áfram. Ekki ætlið þið að
hanga í þessari svínastíu í alla
nótt. Nóg er enn að gera. Kom-
ið þið nú.“
Þá tóku þeir eftir því að
María var þykk undir belti,
klæmdust á því, og einn þeirra