Úrval - 01.12.1943, Blaðsíða 100
'98
ÚRVAL
hérna fyrir utan,“ sagði ég í
bænarrómi, ,,við getum látið
hann vera í farangursklefan-
um.“
Það var ekki hægt að komast
í farangursklefann utan frá.
Enda þótt til þess kæmi, að
Þjóðverjar stöðvuðu okkur,
voru lítil líkindi til að þeir færu
að gá inn í klefann.
Kitty brosti til mín. „Heyrið
þér, herra Gray,“ sagði hún,
,,við þurfum að tala við yður.“
Og þama vorum við konurn-
ar, tvær miðaldra, heiðarlegar
frúr, í óvinalandi, með enskan
flugmann á framfæri. Þátttak-
endur í ævintýri, sem mundi
hafa virzt óhugsandi fjarstæða;
fyrir nokkrum klukkustundum.
Við vorum alla nóttina á leið-
inni til Parísar. Ég fekk sting
í hjartað, þegar ég sá Eiffel-
turninn aftur, því að nú blakti
hakakrossfáninn þar við hún.
Við ókum kringum Sigurbog-
ann og stöðvuðum bifreiðina,
við húsið nr. 2 við Balny d’Avri-
court-götu. Við vorum komnar
heim!
„Á ég að fara út, fyrst?“
spurði ég með öndina í hálsin-
um, því að ég bjóst allsstaðar
Við Þjóðverjum.
,,Bíddu,“ hvíslaði Kitty.
Nokkrir þýzkir hermenn, með
franskan hermann á milli sín,
komu gangandi eftir strætinu.
Þegar þeir voru horfnir fyrir
næsta götuhorn, sneri Kitty sér
til farangursklefans og sagði:
„Herra Gray.“
„Já,“ var svarað með lágri
röddu.
„Við erum að fara út úr bíln-
um. Hneppið leðurjakkanum
yfir einkennisbúninginn. Komið
eðlilega fram og hikið ekki. Nú
förum við!“
Það var enginn í anddyrinu
og lyftan var einnig mannlaus
og beið á neðstu hæð. Við flýtt-
um okkur upp í íbúðina. Þegar
ég ha,fði læst dyrunum, fannst
mér ég ætla að hníga niður.
„Þið hefðuð ekki átt að leggja
ykkur í þessa hættu vegna,
mín,“ sagði William Gray. „Ég
gerði mér ekki ljóst . .
— Áhyggjusvipurinn á andliti
hans gerði hann ennþá ung-
legri.
„Hlustið nú á mig, ungi mað-
ur,“ sagði Kitty ákveðin. „Við
erum öll í sömu klípunni. Það
sem við þurfum að gera, er að
finna leið út úr henni.“ Að svo
mæltu þaut hún til herbergis
síns og sönglaði lagstúf, sem