Skírnir - 01.01.1870, Blaðsíða 44
44
FRJETTIR.
Ennland
írska máliS: „fa?) er sorgleg tilkugsun, a? vjer skulum verSa a?
játa, aS vjer höfum Laft Irland á voru valdi og stýrt högnm
þess í margar aldir, en aS oss til þessa keíir eigi auSnazt, aS
koma því þar til leiSar, er fyrst og fremst af öllu verSur aS
vera stofn undir siSlegu og góSu þegnlífi, eSur aS oss hefir hrostiS
vit og giptu til aS þýSa hug landsbúa viS lög vor og landshaga-
skipun“. Hann vjek og máli sínu aS illvirkjunum á Irlandi og
óhug landsmanna og sagSi síSan: „Hver sem á þessum tíma hefur
upp hönd sína til meingerSa viS granna sinn á Irlandi, drýgir
hæSi synd móti guSi og mönnum og er hinn versti uraspillandi í
því máli, sem í fremsta lagi varSar heillir og velfarnan Eng-
lands". Annar af ráSaneytinu („forseti í leyndarráSinu"), Forster,
sagSi og í ræSu fyrir kjósendum sínum, aS stjórnin mundi halda
fram áformi sínu, án þess aS láta neinu brugSiS viS atburSina
á Irlandi. Hann kvaSst og treysta því, aS hugif manna mundu
spekjast, en bandingjarnir yrSu aS vera í gæzlu, unz engin hætta
stæSi lengur af lausn þeirra — en lengur skyldu þeir eigi bíSa
í varShaldi. — þaS sem aS framan er sagt um tiltektir stjórnar-
innar í málum Irlands, sýnir eigi miSur einurS hennar en góSan
vilja, enda er bágt aS sjá, aS Irum verSi annaS hailkvæmara en
aS færa sjer friSsamlega í nyt þá ráSabreytni, sem nú er tekin.
J>aS er ekki um skör fram, aS menn kalla vora öld mikla
framfaraöld, og eigi sízt fyrir þaS, aS menn í öllutn lönduin finna
fleiri og fleiri ráS og vegi til atvinnubóta, til eflingar samgöng-
um, verzlun og gróSa, og svo frv. þaS er heldur eigi um skör
fram, aS inenn nefna Englendinga meS helztu framfaraþjóSum á
vorum tímum, því hvergi sjást meiri merki auSsafla, kjarks og
kunnáttu í flestum greinum, en á Englandi. þegar menn líta á
hinn mikla herflota, hin stórkostlegu hafnarvirki, hin miklu mann-
virki í borgunum og á landinu, allar járnbrautirnar um þvert
land og endilangt, á kaupskipagrúann, er sveima í öllum höfum
beimsins, á jarSyrkju, iSnir og verksmiSjur, á auSríki manna, og
svo mart annaS —■ þá þykjast menn vart mega ganga úr skugga
um, aS þetta fólk sje svo mikils um komiS, aS hjer geti fátt aS
eins boriS til vanhaga, aS skjótar bætur og greiS ráö sje þegar
viS höndina, hvaS sem aS ber, og aS hjer þurfi sem fæstir aS