Skírnir - 01.01.1870, Blaðsíða 46
46
FRJETTIR.
England.
fólkstalan á Englandi (og Wales) aukizt hjerumbil um 5 milljónir,
eSur '/4, en á sama tima hafSi verzlan — aBflutningar og út-
flutningar — gengiS upp um helming, og tala ómaga og fátækra
manna næstum aS sama hófi, ebur miklu meir en aS tiltölu vib
fólksaukann. 1867 var tala þeirra á Englandi og Wales, er
haldnir voru í ómagahúsum 137,300, en ölmusuþega (af opinberu
fje) utan Jieirra 794,200; áriS eptir var tala hvorutveggju (til
samans) aukin um 77 þúsundir, og útgjöldin þaS ár, eSa í hitt
iS fyrra, 11 milljónir og 380,000 punda sterl. í fyrra hafSi
talan hlaupiS litiS eitt niSur, en í höfuSborginni hefir hún fariS
sívaxandi. í byrjun janúarm. voru 36,800 manna í ómagahúsum
Lundúnaborgar, en 117,800 nutu aS auk styrktar af opinberu
fje. Menn mega nú eigi gleyma, aS hjer muni fara sem víSar,
aS tala þeirra, er fátækrastjórnin kemst yfir aS liSsinna, eSa
hennar liSveizlu leita, er minni eSa minnstur hluti þeirra, sem
hjálparþurfandi eru, eSa hjálp þiggja af einstöku mönnum og
aSstoSarfjelögum. AS kornvexti og uppskeru hafa næst undan-
farin ár veriS á Englandi i góSu meSalIagi, og áriS sem leiS
meir en því skiptir, og fví hefir marga orSiS aS furSa á, er
blöSin hafa sagt af vaxandi nauS og skorti meSal verkmanna-
stjettarinnar, sjerílagi í höfuShorginni, eSur af hálfdauSu og al-
dauSu fólki, af hungri og kulda, er fundizt hefir í kytrum sínum
eSa á strætunum. Og hvaS meira er, læknar og aSrir hafa gefiS
skýrslur um „hungursótt11, er hafi gengiS á mörgum stöSum í
borginni, þar sem þaS fólk á heima. AS vísu leggja Lundúna-
menn býsna mikiS fje til fátækra, eSa allt aS 18 milljónuin dala,
en þaS orS fer af fátækrastjórninni í Lundúnum, einkum af um-
sjóninni í ómagahúsunum, aS henni sje ábótavant til mikilla
muna; og í öSrum borgum mun þó vart betur á sig komiS. EáS-
herrann (Göschen), er hefir forstöSu þeirra mála, hefir sýnt góSa
eptirgangsmuni aS ráSa hætur á ýmsu, og viS þær rannsókiiir,
er hann liefir boSiS, hefir mart ófagurt spurzt af meSferS og aS-
búnaSi ómaga og vesalinga í framfærsluhúsunum í Lundúnaborg1.
*) Sumstaðar var fæilan bæði ill og lilil, þjónuslan hirðulaus og loptið
svo fúlt, að komið þótti inn í peslarkicfa, cntla sögðu þeir læknar, er