Skírnir - 01.01.1870, Blaðsíða 67
Frakkland.
FRJETTIR.
67
ungaráöinu breytti svo að segja engu, og í álitsskjalinu var lofs-
orSum einum lokiS á rá8 keisarans, en mjög haldiS á lopt öllum
atgjörSum hans og afrekum frá öndverSu. Napóleon keisara-
frændi var sá einasti, er eigi þótti fulllangt fariS, og tók þaS
sumt fram í ræSu sinni, er miSflokksmenn vildu mælast til.
Honum þótti (meSal annars) betur hlýSa, aS öldungaráSiS yrSi
þjóSkjöriS, og aS þaS hefSi lagasetningar meS höndum, sem full-
trúadeildin. Hann taldi og á öldunganefndina fyrir þaS, aS hún
hefSi engum fyrirmælum þokaS fram í frumvarpinu, og taldi þaS
vott um, aS öldungunum hefSi í rauninni geSjazt miSur aS ráSum
keisarans, en látiS var. þó þetta væri harSlega boriS aptur —
einn af öldungunum, Segur d’Aguesseau, kallaSi ræSu prinsins
hræSilegasta skrum og hneyxli —, er eigi ólíkt, aS sumir hafi
hugsaS meS sjer annaS um ráSabreytni keisarans, en þeir ijetu
hjer í ljósi. — 8. sept. voru ályktargreinirnar samþykktar, ná-
lega í einu hljóSi.
Keisarinn hafSi nú efnt svo vel heit sín til fulltrúadeildar-
innar, og lagt stofninn undir ena breyttu ríkisskipuu. þetta var
og virt í beztu þakkir af öllum skynsömum og velhyggiandi mönn-
um, þó hinum — „griSsynjamönnum11 eSur lýSvaldsflokkinum —
þætti engin hlít aS neinu og ekkert til þakka virSandi1. Oilivier
gat því sagt meS sanni (í ræSu á fylkisþinginu í Var): „forstjóri
‘) það var annað, sem að verðungu inæltist vel (yrir, cr keisarinn Ijel
boða uppgjafir saka á Napóleonsdaginn (í fyrra 100 ára daginn frá
fæðingu Nap. lta). þær náðu til allra, er sekir höfðu orðið um afbrot
gegn rikislögunum, prentlögunum, löggæzlureglum, og svo frv. þær
náðu og til stækustu fjandmanna keisarans t. d. Viklors Hugo, Roche-
forts, Rogeards (sjá Skírni 1866 bls. 78—79, nmgr.), og fl. Ledru Rollin
(um hríð ráðherra innanríkismálanna i þjóðvaldsstjörninni 1848, og mesta
atrúnaðargoð hinna frekustu af lýðvaldsmönnum og sósialista) var þó
undan skilinn, því á honúm stóð sakadómur fyrir hlutdeild í morð-
ráðum við keisarann. Ledru Rollin lætur berast fyrir i Lundúnum, en
flúði þangað 1849, er honum hafði mistekizt að reka Louis Napóleon
frá forsetavöldunum. Ollivier fjekk þó síðar af keisaranum, að L R.
skyldu og sakir uppgefnar, og að hann skyldi eiga apturkvæmt til
Frakklands, en hann kvað hafa svarað, að hann vildi eigi koma fyrr
en þjóðin kveddi hann hcim aptur.