Skírnir - 01.01.1870, Blaðsíða 170
I
FRJETTIR.
Grikkland.
170
Grikkland.
\lje2an er fátt tíbinda, og þaS litla sem er, mætti þó vera
betra. Konungur er vel þokkaöur og vinsæll af alþýÖu, en vilji
hann verSa bráðbótaköfÖingi, er honum þó betra aÖ hafa hvorttveggja
heima, bæði kjark og þolinmæSi, vi8 svo siðlítiS fólk — eSa
rjettara mælt: óþjóÖalýS, sem hjer er viS aS eiga. AuSvitaS er, aS
Grikkjum munar heldur fram en aptur, en langt mun enn aS bíSa,
unz þau þjóSlýti eSa þjóSarskaplestir eru horfnir, sem svo mjög
ber enn á. Grikkir eru manna fjársólgnastir, og þaS er fátt sem
þeir sparast til, þegar fjárfanganna er aS leita. Rán og þýfzka
liggur hjer svo ríkt í landi, aS fáir þykja þeir minni menn, er
fjenast á þeim brögSum svo aS um muni. Rjett fyrir jólin voru
9 manns í því bandalagi, aS grafa jarSgöng (um all-langan veg)
undir þaS hús, er fjárhirzla ríkisins er í. þeim tókst og aS
brjótast upp um gólfiS og ná allmiklu fje í gulli og silfri. AS
því sagt var, náSust þeir allir skömmu síSar, en einn þeirra
hefir haft sæti á þinginu. Verri tíSindi bárust fiá Grikklandi í
miSjum aprílmánuSi. þá höfSu nokkrir útlendir menn gert sjer
ferS saman til Maraþónsvalla, sem eru svo frægir i fornsögu
Grikkja af sigri Miltíades, en þar voru fyrir þeim 30 ræningjar,
er þegar sóttu aS þeim og fylgdarmönnum þeirra. MeSal ferSa-
manna voru tveir menn úr erindrekasveitum Englendinga og ítala,
og lúvarSur nokkur frá Englandi, tvær konur og nokkrir fleiri.
Ræningjarnir gátu tekiS þá alla höndum og höíSu þá á burt meö
sjer, en ljetu konurnar lausar og heimtuSu mikiS fje (sumar
sögur hafa sagt 40,000 pund sterlinga) fyrir útlausn hinna. Út-
lendir sendiboSar veittu stjórninni þungar átölur fyrir svo illa
griSagæzlu í landinu, og Ijet hún sem skjótast veita ræningjunum
eptirför. þeir ijetu lávarSinn fara eptir iausnarfjenu, en hann
skyldi um leiS útvega þeim griSaheit af hálfu stjórnarinnar. Pen-
ingarnir fengust, en griSin ekki. LiSiS gat umkringt ræningjana
viS nes nokkuS, en þá unnn þeir öllum enum útlendu mönnum
bana, Níu fjellu þar fyrir liSinu, og einn varS handtekinn, en
hinir komust enn undan eSa fram hjá herliSinu, og höfSu kon-
ungsmenn eigi hent þá alla, er seinast frjettist. — í þeim hörm-