Andvari - 01.01.1885, Blaðsíða 52
46
Odáðahratin.
og austur með vatni fram hjá Vindbelg; þar skaga
gamlir grasi vaxnir gígir út í vatnið eins og höfðar, er
vatnið búið að eta suma í sundur, svo þeir standa bálfir
eptir, og eru þar þverbnýptar fjallskriður niður að vatn-
inu. Á milli tveggja gíga-þyrpinga er á einum stað
vestan við Vindbelg vik upp í landið og stór grasi vax-
inn völlur; er þar skrítið að sjá jarðveginn, því um
sljettuna endilanga ganga grasi vaxnar jarðbylgjur hver
upp af annari í boga eptir strönd víkurinnar. Þettaeru
ótal gamlir grasi vaxnir malarkambar hver upp af öðrura;
fremsti malarkamburinn er ber, úr hraunmolum, sem
vatnið hefir brotið úr gígunum í kring.
Eptir þetta var jeg nokkra daga um kyrt í Reykja-
hlíð, til þess að skoða þar ýmislegt í nánd norðan og
austan við vatnið. Varð jeg og að hinkra við til þess
að búa mig undir ferðina upp í Herðubreiðarlindir, og
auk þess var mjög lítill gróður til fjalla, svo eigi var
hugsandi til að leggja upp á óbyggðir. í kring um
Reykjahlíð er margt að sjá, cn einkum skoðaði jeg í
þetta sinn eldsumbrot þau, sem orðið hafa austan við
Mývatn, við suðurendann á Námufjalli, við Hverfjall og
Lúdentshæðir. í Andvara 1883 hefi jeg lýst nokkuð
eldstöðvum norðan og austan við Mývatn, sem jeg skoð-
aði bæði þá og 1876, en nú skoðaði jeg það sem jeg
átti eptir. Dalfjall og Námufjall ganga frá norðri til
suðurs, og er Námufjall sunnar en skarðið, sem alfara-
vegurinn er um á milli. Eldsumbrotin hafa orðiðseinna
mest við vesturhliðinu á þessum fjallgarði. Nokkru fyrir
norðan veginn vestan í Dalfjalli er llrossadalur; þar gaus
18. apríl 1728; þar er nú kallað Brunaborgargil. Heíir
þar myndazt stór sprunga í Dalfjalli, og í henni hroða-
legur gígur, hlaðinn upp úr hraunsljettum og mjög bratt-
ur (40—45°); gígurinn er langur eptir sprungustefnunni
um 100—150' að þvermáli og 3—400' á lengd. Land-
spildan, er gígurinn stendur á, sýnist hafa sokkið við
gosið; norður af honum hefur dálítill fjallahryggur klofn-