Andvari - 01.01.1885, Blaðsíða 76
70
Odáðahraun.
notuðu menn hana til þess að bjarga þeira sltepnum til
húsa, sem útivoru; var það mjög örðugt, því liver skepna
var blinduð af öskusalla og liundar þorðu eigi út fyrir
þrumunum. Sumir smalarnir náðu eigi húsum áður en
aðalöskuhríðin byrjaði; urðu þeir að láta fyrirberast,
þar sem þeir voru komnir, þangað til að hríðinni
Ijetti af.
Kl. 8 um morguninn fór hinn sótsvarti mökkur að
færast meir og meir til suðurs, og birtan fór að því
skapi minnkandi; kl. 8x/2 gekk mökkurinn fyrir sólu, og
skall þá á kolsvart myrkur; þá voru eldingar svo mikl-
ar, að nærri var albjart á milli, en annars var myrkrið
svo svart, aö maður sá eigi hvítt pappírsblað í hendi
sinni. Dreif nú ösku niður í ákefð; var hún stórgerð-
ari en sú, er áður fjell, og smátt og smátt urðu vikur-
molarnir stærri, og síðast urðu þoir hnefastórir. Ösku-
fallið hætti kl. 12, og var þá öskulagið orðið 6 — 8 þuml-
ungar. Svo má heita, að ekkert rofaði til fyr en mökk-
urinn var alveg genginn hjá, og svo var hann þykkur,
er hann leið fyrir sólu, að geislar hennar hvergi gátu
stafað gegnum öskujelið; var þá mjög líkt að sjá til
sólar, eins og þegar máni rennur undan fjallsbrún. Með-
an á öskufallinu stóð, fylgdi því nepjukuldi og ónáttúr-
legur hráslagi; kvað svo rammt að þessu, að menn, sem
voru í allhlýjum herbergjuro, naumlega gátu haldið á
sjer hita. Brennisteinsfýla var mjög stcrk og fannst
hún lengi eptir öskufallið; undu allar skepnur henni
illa, einkum hross. Hestar voru lengi sfjórnlausir af
fælni af öllum þrumuganginum. Eigi mun vikurhríðinni
hafa Ijott vestur í Dyngjufjöllum fyr en næsta morgun,
en sá vikur helir að eins fallið í kring um eldstöðvarn-
ar. Aska fjell lang-most á efri hluta Jökuldals; var þá
eigi björgulegt að líta yfir lanclið; lá hinn stærri vikur
efstur, og því nær sem dróg suðurbrún öskufallsins, því
stærri urðu vikurkolin, enda fjell þar engin sinágerð
aska, hehlur að eins stórir vikurmolar. Innan um vik-