Andvari - 01.01.1885, Blaðsíða 104

98
Odáðaliraun.
kviðum fyrir að fara inn í myrkrið, en þar var eigi
nema einn kostur. Jeg man aldrei eptir, að jeg hafi
verið úti í jaínvondu veðri; blind-ösku-frostbylur á
vetrardegi er liátíð hjá slíku. Oss vildi svo heppilega
til, að við höfðum beint undanhald, annars hefði verið
gjörsamlega ófært um sandana; við vorum í regnkáp-
um og mölin og grjótið buldi á þeim; við urðum að
byrgja skilningarvitin sem bezt, svo þau ekki fylltust
af sandi; ekk'ert sást fyrir moldviðri; það var rjett með
naumindum, að maður sá fram fyrir eyrun á hestinum,
sem raaður reið; einstaka sinnum rofaði til hið efra,
svo maður gat sjer til fróunar sjeð bláa glugga af
himninum, sem strax hurfu aptur, en hið neðra var
sandrokið allt af hið sama; ekkert sást til fjalla eða
annars, sem hægt hefði verið að átta sig eptir, en vind-
urinn vísaði oss leið. Hestarnir hlupu. undan rokinu
allt sem þeir kornust, en ef reynt var að víkja þeim
ofurlitla ögn til hliðar upp 1 vindinn, prjónuðu þeir og
urðu sem óðir. Frá vaðinu á Jökulsá upp að Svartá
vorum við að eins 2 stundir. Svartá kemur upp á
söndunum suður og vestur af Vaðöldu; hún er mjög
stutt, en vatnsmikil; í henni er bergvatn og kemur hún
úr stórum kerum í sandhvylft innan um gamalt lnaun;
í kerum þessum bullar vatnið alstaðar upp um botn-
inn; elcki er þar gras, nema fáeiuir skúfar af hrossanál
og nokkrar lrvannir. Fyrir norðan Svartá fór sandrokið
að minnka, en þá tóku við vikurhrannirnar úr Öskju
um miðja Vaðöldu; er vikurinn svo stórgjör, að hann
fýkur ekki, nema dálítið af dusti, sem er innan um.
Vaðalda er fjallsbunga úr dóleríti, líkt og Grjótháls hjá
Kistufelli, en miklu hærri og stærri. Vestur af Vað-
öldu rákum við oss á mikið vatn á söndunum; hafði
jeg áður sjeð norðausturenda þess af Trölladyngju.
tegar jökulfararnir fóru þar um 1880 var hjer ekkcrt
vatn, að eins þurrir sandar. í vatnavöxtum á vorin er
vatn þetta Ijarska slórt og fyllir þá alla sljettuna miili