Andvari - 01.01.1885, Blaðsíða 133

Laxyeiðar og silungsveiðar.
127
■ér alveg mjólktírbvitt, og nærfellt alstaðar virðist grjót
vera á botninum.
Svartá var ómögulegt að rannsaka nákvæmlega vegna
rigningar; það varð heldur ekki sjeð neitt óvanalegt
við hana.
Bóndinn í Bólstaðarhlíð var ekki heima, og jeg varð
því að veiða fislc til rannsókna á öngul; jeg veiddi eina
tíu, allt voru það urriðar, og allt að þremur pundum á
þyngd bver. Fiskurinn er mjög blettóttur. Hann er
magur og ákaflcga gráðugur. Magarnir voru fullir af
dökkum jurtapðrtum (fræi, stöngulstykkjum, gömlum
hlöðum o. s. frv.), sem fiskarnir hafa líklegast gleypt,
til þess að láta strauininn ekkert flytja fram hjá sjer,
án þess þeir reyndu að melta það, og sýnir það bezt,
hvað þessir fiskar eiga bart í ári. Auk þess voru í mög-
unum og þörmunum á þeim ýmsar járnsmiðategundir,
köngurlær og hýðisormar tvívængjaðra skorkvikindá, og
enn voru í einum fiskinum leifar af ungum urriða. Ár-
botninn er bjer um bil jurtalaus, og gróðurlaust er fram
uieð henni.
Jeg fór svo yfir Svartá og Blöndu; í Blöndu kvað
ekki verða fiskvart nálægt ferjustaðnum. Svo komst jeg
að Sólheim.um við Svínavatn, og þar var jeg nokkra
daga (16.—18. ág.) í von um að veðrið batnaði. tar
er urriði í vatninu (allt að 10 punda þungur) og »ljósa-
silungur». Urriðinn kvað að miklu leyti lifa á bornsíl-
um í Svínavatni. í urriða, sem jeg rannsakaði, voru
Hka leifar af hornsíli. Menn veiða í net og á öngul,
þ. e. a. s. lóð, og hafa önglana úr ensku stáli og fisk
fyrir heitu. Netin eru 12 faðma á lengd og einn á
úýpt; þeim er sökkt með steinum, og sumir af þeim
saumaðir inn í leppa. Á einum hæ getur sumarið yfir
veiðzt hjer um bil 2000—3000, og fiskarnir eru ýmist
borðaðir nýir eða saltaðir niður. Urriðinn í Svínavatni
or betri en fjallurriðinn.
Gegnum sunnanvert Laxárvatn rennur Laxá, sem