Andvari - 01.01.1885, Blaðsíða 171

Um vogagjörð.
165
vjer, að á 2000 faðma vegarlengd skilar manni ekki upp
um nema 140 faðma, þótt brattinn á veginum sje fjarska-
mikill sumstaðar; og hefði eptir því mátt. komast jafn-
hátt án þess að liafa veginn lengri með ekki meiri halla
en sem svarar 140:2000, sem er sama sem 1 :14.
?ar sem jeg, af ástæðum þeim, sem áður eru greind-
ar, hefi valið svo brattamikinn halla, sem 1 á móti 10,
á fjallvegum þeim, sem jeg, hcfi slcoðað, þá verð jeg
einnig að taka það fram, að standi öðruvísi á, getur
verið með öllu rangt, að hala brattann svomikinn. Væri
t. a. m. 1 : 10 valið sem mesti halli á vegi fram Eyja-
Qörð, þá væri það að rýra flutningshæfileik vegarins að
óþörfu, án þess að þar með yrði dregið úr vegagjörðar-
kostnaðinum að nokkrum mun. Eins og þar er landi
háttað, má með lagi og góðri útsjón leggja allsljettan
veg með jafnvel ekki meiri halla en eins og 1 :20, þar
sem hrattast væri, og þó gæti slíkur vegur vcrið mjög
ódýr. fegar vegur er lagður af handahófi, er aptur á
móti hægt að leggja á slíkri leið veg, sem hallar eins
og 1:10 eða er emi brattari; slíkt hefi jeg sjeð. Þegar
hugsað er eptir því, að með góðum sand- eða malar-
ofaníburði í veginn má vagn með flutningi vera 1200
pund að þyngd á vegi, sem hallar eins og 1:10, en
aptur á móti 2100 pund á vegi, sem hallar eins og 1 :20
(fyrir íslenzka hesta oru þó hvorutvcggju þyngdin of
mikil), þá þarf ekki Heiri skýringa við til að sýna, live
mikla þýðingu hallinn hcfir.
Vegir fram hjcruð eða dali eiga því síður að vera
hallamiklir, sem þeir, að ætlun minni, eru þoir vegir,
sem mest á ríður. Þar er fjölhyggðast;, og verzlunar-
staður hjeraðsins stendur venjulega úti í dalmynninu,
niður við sjóinn. Hinir venjulegu vöruflutningar ganga
þess vegna optast fram hjoruðin eða dalina, og sjálf-
sagt er, að svo miklu leyti sem kringumstæður loyfa, að
boina þeim í pá stefnu. Vegirnir yfir hæstu heiðarnar
geta aldroi orðið góðir flutningsvegir, þótt þoir hafi ætíð