Andvari - 01.01.1885, Blaðsíða 60
54
Otlíiðahraun.
tómar smátjarnir moð húsum og bæjum og löngum lest-
um, eins og þær væru að koma úr kaupstað; en í raun
rjettri eru þar gróðurlausir sandar; kvíslirnar og Jökulsá
hyllir upp, og störir einstakir steinar og klettar sýnast
eins og hús og liestar, en allt er ógreinilegt og bráðnar
saman fyrir auganu á tíbránni, sem allt af er á iði.
Slíkar hyllingar eru alstaðar mjög tíðar á sandeyði-
mörkuro. Náttúrufegurðin verður enn áhrifameiri afþví
hjer er ekkert, sem glepur fyrir, og hugurinn verður þá
næmari til þess að taka á móti öllurn áhrifum; sálin
er eins og skuggsjá, sem grípur ósjálfrátt allt, er við
horfir; hið einstaka hverfur, eu heildin verkar á tilfinn-
inguna, án þess hægt sje að gera sjer grein fyrir, hvað
það er eða hvernig því er varið.
Tjaldið stóð á dálitlum tjarnarbakka í miðjum Lind-
unum; það var króktjald norskt, samsett af 4 renn-
ingum og krækt saman; tjaldsúluna mátti taka í sund-
ur, svo tjaldið og súluna var mjög hægt að íiytja. Áð-
ur en við tjölduðum, breiddum við á jörðina olíudúk,
er huldi allt gólf í tjaldinu; þetta var ómissandi, því
annars gerir raki og kuldi jarðvegsins óþolandi að liggja
í tjaldi uppi í óbyggðum til lengdar. Tjaldið var rúmgott
að innan og röðuðum við því koffortum og öðrum far-
angriinnan í því allt í luing um oss. Af því tjaldið var
samsett af renningum, mátti hafa dyrnar hvar sem vildi
eptir veðurstöðunni; þegar hvasst var, bárum við grjót á
tjaldskörina að utan. Á nóttunni böfðum við klyfsöðla og
hnakka undir höfðinu; enga liöfðum við eiginlega svefn-
poka, en vöfðum um oss ábreiðum og kápum; opt verð-
ur manni mjög kalt á fótum í tjaldi, en til þess að
verjast fótakulda, en einfalt ráð að hafa fæturna niðri
í poka á nóttunni. fegar maður verður að dvelja lengi
í óbyggðum fjarri öllum mannabyggðum, er eigi hægt að
komast hjá því að fiytja með sjer töluverðan farangur;
maður verður að hafa nægilegt nesti og auk þess ótelj-
andi smáhluti, sem eigi er gott án að vera; það verður