Andvari - 01.01.1885, Blaðsíða 57
Ödáðahraun.
51
jeg eins óþægilegt og sandstorma: ekkert sjest, augu,
nef og eyru fyllast með sanddusti, og það kemst inn
um hverja smugu á fötum manna, inn í koífortin, verk-
færin og undir hnakkana og klyfsöðlana á hestunum.
3?að er því nær ómögulegt að sækja ámóti miklu sand-
roki. Hjcr oghvar sáum vjer á oyðimörk þessari hrossa-
boin, sumstaðar einstök hein, smnstaðar heilar beina-
grindur eða beinahrúgur innan um sandhólana. Fyrr-
um gengu ótal hross því nær sjálfala á Mývatnsöræfum,
skipti sjer enginn af þeim, og þegar hart var í ári, fjellu
þau hrönnum; mörg týndust og í gjám og sprungum.
Nú er þessu ekki svo varið, og má svo heita, að nú sje
sjaldgæft að hross falli á öræfunum; beinin eru íiestöll
frá eldri tímum. Um kvöldið setlumst við að í Fjalla-
gjá; það er langt jarðfall suður af Hrossaborg, nokkuð
fyrir vestan Jökulsá; þar eru roksandshólar og töluvcrt
melgresi, en ekkert vatn. Illt var að koma tjaldinu fyrir
í lausum roksandi, því eigi er þar annar jarðvegur, cn
loks gátum vjer þó fest tjaldhælana í rótarflækjum mel-
gresisins utan í þúfunum. Um kvöldið var 1° frost og
allt varð alsnjóa um nóttina, svo snjórinn tók í skó-
varp; það gekk og fremur illa að hemja hestana á
þessum högum, og varð að elta þá hvað optir annað.
Við þetta bættist, að jeg varð veikur um nóttina; tók
jeg þá stóran skammt af »morfíni», sofnaði og var nærri
jafngóður um morguninn. Næsta morgun var sama fúl-
viðrið; gekk allan þann dag á sandroki, jeljurn, liagli
°g krapaskúrum; ekkort sást til fjalla, en við hjeldum
samt áfram í suður kippkorn fyrir vestan ána, og stóð-
um hvergi við nema dálitla stund í Vallhumalslág; þar
er dálítið af melgresi og nmsti urmull af hrossabeinum;
þar fyrir sunnan er enginn gróður, minna um sand, en
svört helluhraun. Eptir góða stund tóku við ásar og
smáfell úr móbergi fram með Jökulsá, fell af felli allt
suður í Grafarlönd. Við riðum melana suður með fell-
unum, uns við komum að Grafarlandaá. IJað er lítil á
á*