Hlín - 01.01.1956, Page 28

26
Hlín
í því efni hjá Ólöiu, íiún kunni tökin á öllu sem að tó-
skap laut, íslenskum hannyrðum, vefnaði, prjónaskap,
útsaum og litun. — Hún var snillingur í togtóskap, eins
og margar sunnankonur. — Hún gerði rnjer þann stóra
greiða að lofa „Hlín“ að birta mynd af sjer, þar sem hún
er ‘að kemba togið í görnlu togkömbunum, senr líklega
liafa fylgt okkur hjer frá landnámstíð. (Myndirnar birt-
ust í 12. árg. „Hlínar“, 6. og 7. mynd.) Þar sjáið þið til-
burðina! — Það var æfinlega jafn ánægjulegt að hitta Ól-
öfu og sjá 'hvað hún ihafði á takteinum hverju sinni af
einhverju nýju, fallegu og snrekklegu. — Jeg kom oft til
Ólafar á hið fallega, hlýlega heinrili þeirra nræðgna í
símáhúsinu á Birkimel, tók þá stundunr með mjer merk-
ar konur úr fjarlægðinni, til Jress að þær mættu einnig
kynnast þessari hetjulegu, fornkonulegu skörungskonu,
höfði hærri en fjöldinn.( Þau voru enginn smámenni,
systkinin)!
Altaf var nranni jafnvel tekið, og æfinlega sá nraður
eða heyrði eitthvað nýtt um handavinnuna, sem var lrelg-
ur dónrur í huga Ólafar. — Henni hjelt lrún við í ein-
hverri mynd í breyttu umhverfi, lrún ljet ekki breytta
aðstöðu smækka sig eða setja út af laginu, þarna var
rokkurinn, kanrbarnir og ullin, en vefstóllinn, ganrajl
vinur, var víst ekki hæfur í fjölbýlinu þeirra símamanna,
Jrað var ekki von. — Dætur lrennar, listfengar og álruga-
sanrar unr handavinnu, ljetu henni í tje; þá hjálp og
stuðning sem Jrær gátu veitt. — Hin seinni ár átti Ólöf
góða daga og bjarta, eins og hún átti skilið, og gat stund-
að sín áhugamál. Hún var sístarfandi fram í Iráa'elli að
hugðarefnum sínunr.
Ólöf varð aldrei gömul, svo fer jafnan Jieim, sem eiga
sjer lílræn áhugamál, inenningafleg og listræn.
Handavinnumunir Ólafar hafa verið á nrörgum sýn-
ingum, og „Hlín“ lrefur birt sumar Jreirra, auk mynd-
anna af togvinnunni í 12. árg., t. d. ábreiðuna fallegu úr