Hlín - 01.01.1956, Page 53

Uppeldis- og fræðslumál
Ritgerðir.
Erindi flutt af. Guðrúnu P. Helgadóttur, kennara, á kennara-
námskeiði í móðurmáli og sögu, sem haldið var í Héskóla Islands,
að tilhlutan fræðslumálastjóra og Landssambands framhalds-
skólakennara, og stóð frá 15.—25. júní 1955.
Þegar nemanda ihefur vérið falið það vandaverk að
semja ritgerð, verða ótalmargir erfiðleikar á vegi hans.
Hann veit, sem er, að kennarinn getur tæplega lagt fyrir
hann þyngra viðfangsefni.
Meðal verstu hindrana á leið ilians er óttinn við að
skrifa, orða Ihugsanir sínar, festa þae'r á blað. Hann treyst-
ir ekki dómgreind sinni, þegar hann á að vega og meta
staðreyndir, hann kvíðir því, að skoðanir sínar brjóti
bág við skoðanir lesandans eða kennarans, hann óttast
skort á smekkvísi í orða- og hugmyndavali, finnur van-
mátt sinn að velja og hafna, og honum finnst, að hann sé
engan veginn þeim vanda vaxinn að semja ritgerð.
!Það er því mjög eðlilegt, að sú spurning vakni hjá
kennaranum, hvernig bann geti gert viðfangsefnið að-
gengilegra og auðveldara, hvort hugsanlegt sé að vekja
forvitni og áihuga í stað ótta og kvíða, ’hvort hægt sé að fá
nemandann til að skrifa um ákveðið verkefni á ljósan og
eðlilegan ihátt.
Þegar við lesum góðar bókmenntir, gerum við okkur
oft ekki grein fyrir, hvað það er, sem hrífur okkur mest,
hvort það er málið, málsmeðferðin eða málefnið sjálft,
sem við dáumst mest að, okkur finnst þetta allt renna
saman í órofna, samfellda heiid. Segja mætti, að málið,
málsmeðferðin og stíllinn séu eins konar búningur um
kjarnann, málefnið sjállt.
4*