Hlín - 01.01.1956, Qupperneq 62

60
Hlin
Verður nemendum þá ljóst, að efnisþráðurinn verður
að Jialda sér, þlannig að lrvert atriðið taki við af öðru og
hver atburðurinn reki annan, að i ritgerðinnf verði að
vera fullt samrænri og rökrétt samhengi, til að tilgangur
hennar konri skýrt fraán. Þá er og greinilegt, að nemand-
inn verður í upphafi að ákveða, lrvaða tökum hann tekur
elnið og gera sér meginatriðin vel Ijós, fella síðan inn í
þau efnisatriði, senr hann telur sig þurfa nráli sínu til
framdráttar eða til að rökstyðja ihugsun sína.
Þegar nemandinn reynir að sklapa sér yfirlit yf-ir verk-
tfnið og skipa því niður, getur verið gott, að hann lrafi
í lruga hina venjulegu skiptingu efnisins í inngang. meg-
inhluta og niðurlag.
I innganginum fer vel á því, að efnið sé skýrt eða kynnt
fyrir lesendum, að sagt sé t. d. frá, hvert nemandinn hafi
sótt heimild sína, hvort hún sé sk-ráð eða óskráð, hvort
þekking hans sé byggð á eigin reynslu eða sótt til ann-
arra. Ef um frásögn er að ræða, er eðlilegt, að skýrt sé frá
því, hvar, hvernig og hvenær atburðurinn hafi gerzt og
hvorthann standi lifandi fyrir hugskotssjónum eða slæða
gleymskunnar hafi breiðzt ylir hann. Niauðsynlegt er, að
kynning efnisins sé með þeim hætti, að Iiún veki áhuga
og forvitni lesandans og að inngangurinn sé ekki of lang-
ur, aðeins aðdragancli þess, seni á eltir fer.
í meginhluta ritgerðarinnar er sjálft aðalefnið tekið til
meðferðar. Efnisskipunin verður að miðast við, að aðal-
atriðin komi skýrt fram, stefnan sé Ijós og eðlilegur hraði
fáist í ritgerðina. Nemandinn verður ]>ar, sem annars
staðar í ritgerðinni, að gera mun á ágizkun og vissu,
fullyrða aldrei of mikið og gæta þess, að rétt sé með efnið
larið.
Hann verður lað aðgæta vel, hvað hann velur í aðal-
kaflann oghverju hann hafnar, gera sér Ijóst, hvort atrið-
in, sem hann hefur kosið að nefna, séu nægjanlega mörg
til að skýra tilganginn, og gleyma ekki að gera glögga
grein fyrir smáatriðum og dæmum, sem honum eru