Hlín - 01.01.1956, Side 126

124
Hlin
lifnaðarhættir og allar aðstæður m'annlegs lífs alt aðrar
en nú. — Það vantaði alla tækni, sem nútíðin býr rnönn-
um svo mikil þægindi með. — Læknar voru fáir og langt
á milli þeirra. — Farartæki engin nema hestarnir, rnanns-
fóturinn og sjóleið á opnum árabátum, þar sem það hag-
aði. — Engir vegir og engar brýr á vötnum. — Það var
því ekki auðvelt að ná í læknishjálp, ef við þurfti. — En
„Neyðin kennir naktri konu að spinna“. Menn lærðu að
hjálpa sjer sjálfir, og það var vel. En altaf fyrirfanst fólk,
konur eða karlar, sem báru af með góð ráð, nærgætni og
hæfni. — Þetta fólk ljet fúslega í tje þá hjálp, sem það gat
veitt. Það hafði ekki mentun nje þau hjálpartæki, sem nú
eru til, en hjálpin var veitt af hlýju hjarta, og Jressar að-
stæður hafa óefað skapað atliyglisgáfu og góðan vilja, og
Jressu fólki var í blóð borin eðlishvöt til að lækna og
hjúkra ,engu síður en læknum og hjúkrunarkonum nú-
tímans, e'n oft hefur verið sár til finning, hve getan var
lítil.
Hjálp móður minnar kom fram í mörgum myndum.
Hún gat ekkert aumt sjeð, svo að ekki reyndi ihún að
lræta úr. Hún var sjerlega lagin á að búa um sár, og átti
æfinlega þau hreinlætismeðul, sem hægt var að fá og
nauðsynlegustu meðul. Sjálf bjó hún til smyrsl, sem virt-
tist sjerlega græðandi, j)að voru vallhumalssmyrsl, og
einnig bjóihún til smyrsl úr sortulyngi. Þau voru búin til
á sama hátt, en bara sortulyng í stað vallhumals. — Þau
smyrsl voru betri að ýrnsu leyti. — Þetta virtist ákaf.lega
gott á sárar og sprungnar hendur og til að græða sár og
fleiður. — Aldrei kom Jsað l’yrir, að hún hefði ekki stund-
ir frá iheimilisstörfum og umsvifum á sínu stóra heimili,
sem þá var frá 16—28 manns, til að veita hjálp, sem um
var beðið og sem hún gat veitt. — Hún var óþreytandi,
kjarkmikil og glaðlynd, hafði því sjerstaklega gott lag á
að hressa og gleðja sjúklinga. — L.jósmóðurstarfið var Jsó
stærsti liðurinn í hennar hjálparstarfi. Það byrjaðí hún á
sínu eigin 'heimili, Jiar sem oft voru húsmennskukonur