Hlín - 01.01.1956, Qupperneq 134

132
Hlin
víða og fagra fjallahring, sem umlykur Þingvallasveit. —
Þar var jeg hrifnust af að koma, og Jóhanna segði mjer,
að sjer hefði fundist það lireint og beint guðlast, þegar
fyrst var talað um að breyta um stað, og flytja Gamla
Lögberg vestur á eystri brún Almannagjár, þar sem það
nú er staðsett. — Skil jeg vel þær tilfinningar hennar, svo
hrifin var jeg af þessum stað. — Þaðan hjeldum við svo
austur að Skógarkoti og skoðuðum helli, sem er þar
skamt frá í hrauninu, og var nýlega fundinn. Hann heit-
ir Hallshellir, liggur hann djúpt í jörð niður og er frem-
ur óhugnanlegt að fara þar ofan, því engin dagsbirta er í
hellinum og þarf því 'að hafa með sjer ljós. — Hellirinn er
allstór um sig og víða manngegnt um hann. — Síðan
hjeldum viðheim á prestssetrið á Þingvöllum, skoðuðum
kirkjuna og þáðum kaffi, er prestskonan bauð okkur.
Um kvöldið, kl. nærri 7, lögðum við svo af stað áleiðis
að Kárastöðum, skoðuðum aftur Nýja Lögberg og
Snon'abúð, gengum að síðustu fram á gjárbarminn, þar
sem við komum fyrst um morguninn, til þess enn á ný að
renna augunum yfir þennan sögufræga, fornhelga stað,
og ef auðið væri, rótfesta þessa tignarlegu, fögru mynd —
sem öllum íslendingum hlýtur að vera kær — sem allra
best í hugum okkar, svo hún aldrei máist þaðan burt.
En tíminn leið, við hlutum að kveðja Þingviill,
kveðja þennan unaðsríka dag, sem við höfðum notið
með óblandinni ánægju.
Og nú eftir meir en 40 ár, get jeg nteð sanni sagt, að
6. júní 1912 sje einn sá allra ánægjulegasti dagur, sem jeg
lief lifað.
Daginn eftir skunduðum við svo til Reykjavíkur, og
bar ekkert sögulegt við á þeirri leið. — Þó vil jeg til gam-
ans geta þess, að við komum að Miðdal í Mosfellssveit,
keyptum okkur þar skyr, sem bæði var vel útilátið, og með
afbrigðum gott, og kostaði diskurinn 30 aura. — Hafði
jeg það lengi að orðtaki á eftir, þegar jeg vildi lýsa alveg