Hlín - 01.01.1956, Qupperneq 145

Hlin
143
— GlaSur í liuga braut presturinn dúkinn saman og hjelt heim-
leiðis til þess að skrifa jólaræðuna.
Um hádegisbil á aðfangadag jóla, þegar presturinn opnaði kirkj-
una, tók liann eftir konu, sem beið eftir strætisvagni. — „Vagninn
kemur ekki fyr en eftir 20 mínútur," sagði hann. „Viljið þér ekki
koma inn í ylinn í kirkjunni meðan þjer bíðið?“ — Hún þáði boð-
ið, og tókst tal með þeim. — Hún sagði honum, að hún ætti heima
í öðrum bæ, en hefði komiö til bæjarins um morguninn til þess
að hafa tal af auðugri fjölskyldu, sem hefði auglýst eftir barn-
fóstru. — Því miður hefði hún ekki fengið starfið.
Hún settist í einn kirkjubekkinn, til þess að láta þreytuna líða
úr sjer. Hún neri saman köldum höndunum. — Litlu síðar laut
hún höfði og baðst fyrir.
Þegar presturinn kom inn með dúkinn og fór að koma honum
fyrir, leit hún upp. — Hún stóð snögglega upp, gekk að altarinu og
starði á dúkinn. Presturinn brosti, og sagði henni frá því tjóni,
sem veðrið hefði valdið, en hún veitti því enga athygli. — Hún
greip í eitt liornið á dúknum og skoðaði það gaumgæfilega. —■
„Þetta er dúkurinn rninn," sagði hún, „fallegi dúkurinn minn.“ —
Hún sýndi hinum undrandi presti hornið á dúknum, sem bar
fangamark hennar. — „Maðurinn minn ljet knipla þennan dúk í
Brússel handa mér. Það er víst enginn annar dúkur eins og þessi
í víðri veröld.“
■ Presturinn og konan tóku nú tal saman. — Hún sagði honum,
að lnin væri frá Vínarborg. — Hún og rnaður hennar höfðu unnið
gegn nasistum og urðu að lokum að flýja Austurríki. — Einhverjir
vina þeirra ráðlögðu þeim að flýja sitt í hvoru lagi. — Maður
liennar fylgdi henni á lestina, sem fór til Sviss, og þeim talaðist
svo til, að hann kæmi á eftir, Jaegar honum hefði tekist að koma
eigum Jreirra yfir landamærin. — Hún sá liann aldrei framar. —
Síðar frjetti hún, að hann liefði látist í fangabúðum. — „Mjer hefur
alltaf fundist það vera mjer að kenna," sagði liún, „síðan hefi jeg
verið á stöðugum hrakningi úr einum stað í annan. — Kannske er
það sú hegning, sem á mig er lögð.“
Presturinn reyndi að hughreysta hana, og þegar liún fór, sagði
hann, að hún skyldi hafa dúkinn með sjer, en hún vildi ekki heyra
á það minst. Svo fór hún.
GuIIofni dúkurinn vakti mikla athygli, Jregar fólk tók að streyma
til kirkjunnar á aðfangadagskvöldið. Hann var Ijómandi fallegur
við skin jólaljósanna. Hann hafði einmitt verið gerður fyrir slíka
birtu.
Eftir messuna stóð presturinn við kirkjudyrnar. — Margir komu
til hans og sögðu, að kirkjan væri óvenjulega falleg þetta kvöld.