Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2002, Síða 38

ÚLFHILDUR DAGSDÓTTIR
geimveranna. Klónuninni var ekki ætlað að endurlífga Ripley heldur
geimverudrottninguna, í þeim tilgangi að beisla einstaka hæfileika henn-
ar í þágu vígbúnaðar og h'ftækni. „Þið getið ekki tamið hana“ segir Rip-
ley háðslega við vísindamann, „hví ekki, við erum búnir að temja þig“
svarar hann að bragði. Svarið vísar í það að í klónuninni hafa nokkur gen
farið á flakk; Ripley er smituð af geimverunni og drottningin hefur þeg-
ið nokkur mennsk gen. Líkt og varúlfurinn sem getur aldrei að fullu
hreinsað sig af mennsku eða úlfsku er Ripley skrýmsli, hún er hvorki
kona né geimvera og ber í sér ákveðna ofgnótt af völdum blönduninnar
- sem auk þess gefur henni ofurk\’enlega kxafta.
Ripley reynist svo hafa rétt fyrir sér, því geimverurnar verða eldvi
tamdar. Þær brjótast út úr fangelsinu og slátra fangavörðum sínum.
Þeir einu sem lifa af eru vafasamir áhafnarmeðlimir „sjóræningjaskips“
sem hafði séð hernum fyrir mannlegum hýsum geimveranna. Ripley,
sem braust út úr fangelsi sínu líkt og geimverurnar, slæst í för með
„sjóræningjunum“. A leið sinni um sldpið gengur Ripley ffamhjá dyr-
um merktum 1-7. Hún lítur á handlegg sinn, en þar er talan 8 húð-
flúruð. Hún opnar dyrnar og gengur inn í klefa þar sem eru geymdar
leifar þeirra ldónunartilrauna sem mistókust. I 6 glerhólkum gefur að
líta ólíkar útgáfur af afskræmdum verum, sem allar bera andlit Ripley
og eru því greinilega afleiðingar of mikils samruna hennar og geimver-
unnar. Ripley gengur á milli glerhólkanna og horfir ffaman í þessi af-
sltræmdu andlit. Þá heyrir hún hljóð, eins og andardrátt. Hún gengur
innar í ldefann og balcvið tjald finnur hún ldóna númer 7, enn lifandi,
en varla þó. Líkaminn er að mestu mennsloir, en þó hafa gen geimver-
unnar stökkbreytt formi hans. Tilraun hefur verið gerð til að skera
klónann upp og fjarlægja geimveruna, en sú tilraun hefur greinilega
misteldst og ldóninn, sem er hvorki mennskur né geimversloir, er
greinilega þjáður. „Dreptu mig“ biður hún, og Ripley, tárvot, telcur
eldvörpu og brennir hana og síðan glerhólkana hvern af öðrum. Einn
„sjóræninginn" hristir höfuðið skilningsvana, „hlýtur að vera eitthvað
lcvennadæmi“.
Þetta atriði er þegar orðið frægt í lc\ ilan\Tidasögunni og hefur verið
túlkað á margvíslegan hátt. Mig langar til að draga hér ffam táknvægi
þessarar senu fyrir sæborgina og benda á að við getum og verðmn að
gera eins og Ripley. Líkt og Haraway ítrekar í yfirlýsingu sinni þá er
tæknivæðingin með sínum sæborgum ekkert endilega að leiða okkur
36