Skírnir - 01.01.1974, Síða 162
156
ÓLAFUR JÓNSSON
SKÍRNIR
den eneste, at finde paa Raad. Ikke give op. Stampe imod Brodden, hvor hvas
den end er. Stampe imod selv D0dens Brod, til den trænger igennem og rammer
Hjertet. Det er Menneskets Opgave (76).18
Þetta eru ekki orð, ekki hugsanir né skýrar hugmyndir, varla
nema hugboð Benedikts sjálfs: að taka þau fyrir hans orð væri að
sprengja sundur lýsingu hans. Enda er þess beinlínis getið í frásög-
unni að svo sé ekki: „Auðvitað hugsaði hann þetta ekki svona,
ekki vitandi vits. Hann hugsaði meira að segja ekki einu sinni um
það, að hann hefði staðnæmzt hér og stæði nú og væri að horfa í
kringum sig .. .“ segir hér á einum stað (197). Og á öðrum:
Han gjorde sig ikke store Tanker om sig selv, Benedikt, som han der gik.
Hvordan skulde han vel det? At se til var han, nu da Dagen veg, efterhaanden
kun en utydelig Skygge i Landskabet. Og dog var det vel et Spftrgsmaal, om
hans Forestilling om sig selv ikke var endnu mere utydelig og udvisket. Han
var jo bare en Karl, en Tjenestekarl. Og havde været det hele sit Liv. Eller
maaske rettere: halwejs Karl, halwejs Husmand. Der var i det hele taget
noget halwejs og ubetydeligt ved ham, og det helt igennem. Halvgod, halv-
daarlig - halvvejs Menneske, halvvejs Kreatur. Aajo, anderledes var det ikke
med det! (15).19
Það verður ljóst af frásögninni, að ekki eru það bara kindurnar,
kannski ekki einkum þær sem toga Benedikt til fjalla. Fyrir tuttugu
og sjö árum hafði hann, eins og aðra, dreymt drauma um jarðneska
hamingju. Þess vegna var þetta minningarár, minningaför:
Saa dybt laa de Dr0mme gemt. Hine Dr0mme. Som kun Gud og han selv
kendte. Og Bjergene som han havde raabt dem ud for i sin Kval. Men allerede
paa sin Í0rste Vandring havde han efterladt dem derinde. Der laa de godt gemt.
Eller laa de maaske alligevel ikke saa godt gemt? Sp0gede de i Bjergenes
Ensomhed som fredl0se Aander, der lever deres flygtige og fordrejede Liv i
en 0rken af Sne og forvitret Sten? Var det dem, han maatte der indover og
se til hver Vinter - om de stadig ikke var mattet ud og sunket i Jorden? (16-
17).20
Öllu meir er ekki um þetta efni sagt í Aðventu; og það er ekki
nema óglöggt hugboð lesanda að hamingjudraumur Benedikts hafi
á einhvern hátt verið bundinn við Sigríði í Botni. En reynsla Bene-
dikts, boðskapur Aðventu er ávöxtur af þeirri fórn, hvernig sem
henni annars var háttað, sem hann hefur fært í æsku, kvöl og angist
hans inni á milli fjallanna.
Á sama máta hefur Geirþrúður í Kast dit Brpd paa Vandet lifað