Skírnir - 01.01.1974, Blaðsíða 207
SKÍRNIR
HEIMA ER BEZT
201
farar er þó mun óskýrari í frásögn sinni, hirðir t.a.m. ekki um að
dagsetja ferðalagið, en nefnir samt á einum stað „hinn 23.“ (159),
án þess að geta hvaða mánaðar. Um sennilegan brottfarardag má þó
geta sér til þar sem sagt er frá kviðlingum Esekíels fararstjóra, en
hann byrjaði að skrá þá í vasabók sína við reitinn 7. janúar (119).
Á heföbundinn hátt hefjast báðar skýrslurnar á eftirvæntingu ferð-
arinnar, sem kemur fram í lýsingunni á morgninum, sem lagt er af
stað:
Veður var hið fegursta þegar við nefndarmennirnir mættumst á flugvellinum
í Reykjavík. Sól skein í heiði og hægur andvari hressti í morgunsárinu (Sendi-
för, 87).
Sunnudagurinn 13. janúar rann upp fagur í heiði (Hrakningar, 7).
Frásögn Sendifarar um ferðalag milli heimsálfa með nýtízku
farartækjum og gistingu á hótelum myndar sterka andstæðu við
hrakningaferð fótgangandi manna um sitt eigið kalda land. Og þar
sem Sendiför rómar þægindi og góðan viöurgerning, lýsa Hrakn-
ingar vosbúð og erfiðleikum. í Hrakningum eru bændur á ferð,
samlifaðir landinu og menningararfleifð þess, en sendinefndarmenn
Sendifarar eru borgarar, slitnir úr tengslum við uppruna sinn og
firrtir. Þeir hafa ekki upplifað landið af eigin raun, og sem þver-
sögn við lýsingu Hrakninga stendur: „En við félagar svöruðum því
til að nafnið væri kaldast“ (130). Viðbrögð þeirra við svipaðri
reynslu verða líka mismunandi.
Um mannfjöldann í Kína segir Sendiför:
Annað vakti og athygli okkar, og var það hin gífurlega fólksmergð sem
hvarvetna blasti við. Hygg ég að enginn okkar hafi séð slíkan mannfjölda
samankominn í neinu landi sem hér. Var það skemmtun okkar félaganna
að blandast mannfjöldanum á götum borgarinnar; og virða fyrir okkur and-
litin þótt að vísu þekktum við þau ekki sundur (138).
Sama mótíf kemur fyrir í Hrákningum, þar sem ferðalöngum eins
og opnast sýn í umheiminn í ævintýrinu í hellinum. í fyrstu undrast
þeir og láta berast með straumi fólksins, eins og landar þeirra í
Kína, en:
Sem þeir gengu þarna lengur þvarr ljóminn og varð frumstæður glans,
dýrðin þorrin, og síðan æ hið sama þótti þeim aftur og aftur (57).