Studia Islandica - 01.06.1989, Page 155

153
telbar vorausgehenden Darstellung der Ynglingerkönige
ebenfalls als Vorlage diene, und Snorri - im Gegensatz zu
Ágrip - das Detail „lið mikit“ (= „equitatu magno“?) brin-
ge.71 Unwahrscheinlich sei, daB Snorri sich auf Historia Nor-
vegiœ stutze. Die Áhnlichkeit zwischen letzterer und Ágrip
will Ellehöj nicht, wie T. Berntsen und Bjarni Aðalbjarnar-
son,72 auf eine gemeinsame Quelle zuruckfuhren. Ágrip mús-
se hier nicht auf Ari beruhen; man könne namlich nicht aus-
schlieBen, da8 Snorri in seinem Bericht Aris und Ágrips An-
gaben verschmolzen habe.73
Zur obenerwáhnten, verbalen Ubereinstimmung „equitatu
magno/lið mikit“ áuBert sich auch Th.M. Andersson: „The
detail that Hálfdan was traveling with a „large company“ is
found only in these two texts [d.h. Historia Norvegiæ und
Heimskringla], not in other descriptions of the same incident
(Ágrip, Fagrskinna).iílA Die Sache ist nun nicht so einfach,
wie Ellehöj und Andersson meinen. Der B-Text der Fagr-
skinna75 hat fast denselben Wortlaut wie das Ágrip', ihr A-
Text jedoch, die Darstellungen der Flateyjarbók und Land-
námabók (Skarðsárbók) lauten folgendermaBen:
Fagrskinna (A-Text)\
Svá g0rðisk eitthvert sinn til ógæfuatburðr. t>at var um várit þann tíma, er ísa
tekr at leysa á vytnum. Þá hafði konungrinn farit til veizlu í byggð þá, er
Brandabú heitir á Haðalandi. En hann fór frá veizlunni með mikit lið [!]. Þá
óku þeir at vatsísinum á vatni því, er Rpnd heitir. En þeir kómu þar, sem Rœk-
insvík heitir. Þá brast íssinn undir hónum ok undir hesti hans. En þegar er þeir
sá þat, þá vildu allir bjarga konungi, ok þyrptisk þangat mikill fjplði
drukkinna manna. íssinn brotnaði því meirr ok víðari, ok varð konunginum
eigi meiri hjálp at drukknum mpnnum en svá, at konungr týndisk þar ok Dagr
enn fróði, mágr hans, ok npkkurir tuttugu menn með þeim. Þessi tíðendi þóttu
pllum mpnnum ill vera, er til spurðu, fyrir því at hann var maðr ársæll ok vin-
sæll. En svá var mikil ársæli konungs, at þegar er þeir fundu lík hans, þá skiptu
þeir líkam hans í sundr, ok váru innyfli hans jprðuð á Þengilsstpðum á Haða-
landi, en líkamr hans var jarðaðr á Steini á Hringaríki, en hpíuð hans var flutt
í Skírnssal á Vestfold ok var þar jarðat. En fyrir því skiptu þeir líkam hans, at
þeir trúðu því, at ársæli hans myndi jafnan með hónum vera, hvárt sem hann
væri lífs eða dauðr.76