Úrval - 01.02.1943, Blaðsíða 16

14
ÚRVAL
hann guðfræðinemi. Hamingjan
má vita, hvernig þau komust af.
Móðir hans skar allt við neglur
sér og sparaði, hún var orðin
ennþá grennri, en í djúpum aug-
um hennar brann óslökkvandi
eldur. Carry lagði mikið að sér
og vann sleitulaust, enda þótt
hugur hans stefndi í aðra átt.
Og þannig fór, fyrr en vænta
mátti, að Carry var vígður til
prests, 24 ára gamall. Nábúarn-
ir veittu þessu undraverða fyrir-
birgði mikla athygli, að sonur
þvottakonunnar skyldi verða
prestur. Hann var settur aðstoð-
arprestur við sóknarkirkjuna
og átti nú að halda prófræðuna.
Kirkjan var þéttskipuð fólki,
sem kom til þess að hlusta á
nýja prestinn. Og Carry, sem
hafði æft sig á ræðunni undan-
farnar vikur, steig í stólinn alls
ósmeykur. Hann hóf ræðuna
með hátíðlegri röddu, og nokkra
stund gekk allt vel. Þá, allt í
einu, tók hann eftir öllum þess-
um röðum af andlitum, sem
horfðu á hann, og hann sá móð-
ur sína spariklædda sitja á
fremsta bekk. Hún starði á
hann eins og uppnumin. I einu
vetfangi varð hann heltekinn
vantrausti á sjálfum sér. Hann
hikaði, missti þráð efnisins og
fór að stama. í hvert skipti, sem
hin hræðilega málhelti greip
hann, var hann glataður. Hann
reyndi að halda áfram af veik-
um mætti, en meðan hann barð-
ist við orðin, sá hann ókyrrðina,
sá fólk brosa; — hann heyrði
meira að segja niðurbælt fliss.
Þá varð honum aftur litið í and-
lit móður sinnar, og hann gaf
allt frá sér. Það varð löng og
hræðileg þögn. Síðan lauk Carry
ræðunni með því að tilkynna
sálminn, sem sunginn yrði.
Klukkustund eftir að móðir
Carrys kom heim úr kirkjunni,
fékk hún heilablóðfall. Skömmu
seinna dó hún.
Þegar jarðarförin var um
garð gengin, hvarf Carry frá
Levenford. Enginn vissi eða
hirti um að vita, hvert hann
hefði farið. Hann var brenni-
merktur háðunginni, búinn að
vera. Þegar ég frétti nokkrum
árum síðar, að hann væri kenn-
ari í ómerkilegum skóla í námu-
héraði einu, varð mér hugsað til
hans andartak. Ég kenndi í
brjósti um hann eins og glataða
sál, mann dæmdan til ógæfu. En
brátt gleymdi ég honum.
Ég starfaði í Edinborg, þegar
Chisholm, sem nú var aðal-
aðstoðarmaður prófessors í líf-