Úrval - 01.02.1943, Blaðsíða 80

78
ÚRVAL
tegunda, hvað getum við þá tek-
ið til bragðs?“
Hann kemst að þeirri niður-
stöðu, sem flestum mun þykja
hin versta, nefnilega, að menn
eigi að fara til tannlækna og láta
þá fylla í skörðin, sem koma í
tennurnar. Ef það er gert nógu
oft, þá verður hver hola um sig
ekki eins stór og annars og sárs-
aukinn hverfandi lítill.
Það er þó ein leið til að bæta
tennurnar, en það er hætt við
því, að enginn fáist til að fara
hana. Hún er sú, að taka upp
aftur borðsiði forfeðra okkar,
sem átu hrátt kjöt og aðra hráa
eða ómatreidda fæðu, sem
veitti tönnunum það starf, sem
þeim var upphaflega ætlað að
vinna.
Það hefir hvað eftir annað
komið í ljós, að tannskemmdir
eru mjög fátíðar hjá frumstæð-
um kynstofnum, svo sem Eski-
móum. Þetta stafar þó ekki af
því, að þeir haldi munninum svo
hreinum eða bursti tennurnar.
Munurinn á því, hvernig
Bandaríkjamaðurinn og Eski-
móinn tyggur, er fólginn í því,
hversu hinn síðarnefndi verður
að tyggja mikið og þó aðallega,
hversu miklum kröftum hann
verður að beita við það.
Prófessor Brekhus hefir sagt
um þetta:
„Þær Eskimóa-stúlkur, sem
eru veikastar í kjálkunum, bíta
samt fastara en piltarnir, sem
eru í knattspyrnuliði Minnesota-
háskóla."
Þetta er alveg óskiljanlegt
hverjum þeim, sem hefir séð
berserksgang þess knattspyrnu-
flokks — en satt er það engu
að síður.
„Tannhrörnun og tannveik-
indi virðast vera bein afleiðing
menningarinnar," bætir prófes-
sor Brekhus við. „Margir menn,
sem hafa gert sér far um að
kynnast frumstæðum þjóðum,
hafa komizt að þeirri niður-
stöðu, að tennur þeirra hrörni,
þegar þær neyta mikils hveitis
og sykurs.
Þetta getur að einhverju leyti
verið orsök hrörnunar þeirrar.
sem er svo algeng í tönnum
nærri allra siðmenntaðra þjóða,
en hveiti og sykur út af fyrir
sig geta naumast átt sök á því,
hversu kjálkum manna hefir
hrakað, hvað tanngarðarnir eru
oft ósamstæðir og dregið hefir
úr bitaflinu.
Það virðist miklu sennilegra,
að sameiginlegar orsakir séu til
þessa hjá hinum nýlega sið-