Úrval - 01.02.1943, Blaðsíða 112

110
ÚRVAL
fyrr, og þegar hinir Fordæmdu
væru farnir, yrði Ríkið ólíkt öll-
um öðrum ríkjum á jörðu. Þeir
voru farnir með bækur sínar og
tónlist, hin fölsku blekkinga-
vísindi sín og snarhygli. Þau
voru farin, Villi Schneider og
móðir hans, sem hafði sóað tíma
sínum í það að rabba við fólk
og gera sig vingjarnlega í við-
móti. Hún var farin, þessi
glæpaþjóð, sem hafði svo góð
samtök sín á milli, en hjálpaði
þó þeim, sem ungir voru og
óreyndir. Þeir voru farnir,
mennirnir, sem töldu skildinginn
— og hinir líka, sem voru veit-
endur: leikarinn, heimspeking-
urinn, vísindamaðurinn — allir
voru farnir. Já, og með þeim
fór trú þrælanna, trú hinna
veikgerðu og auðmjúku, trúin,
sem ómögulegt virtist að út-
rýma og gerði spámanninum
hærra undir höfði en hinum
vopnaða manni.
Það var hægt að verða heil-
steyptur maður, þegar þeir voru
farnir, þegar búið var að losna
við efasemdir þeirra og háð og
hinn beiska hlátur þeirra, sem
hljómaði líkt og sjálfsásökun,
hyldjúpt þunglyndi þeirra og
óbugandi löngun eftir einhverju,
sem ekki var hægt að þreifa á.
Loks gat maður verið öruggur
og efasemdalaus eins og þrumu-
guð. Á þessa leið höfðu Leíðtog-
anum farizt orð, svo að það
hlaut að vera rétt. En þjóðirn-
ar, sem við þeim tóku, hlutu að
verða siðspilltar, bljúgar og
sneyddar þreki og karlmennsku.
Ríkið myndi eflaust standa
eins og klettur úr hafinu, eins
og lifandi vél. Takmark þegna
Ríkisins var að eignast börn,
brjóta aðrar þjóðir undir sig og
deyja hetjudauða á vígvellinum.
Þannig hafði það verið á löngu
liðnum tímum, og Leiðtoginn
hafði ekki gleymt þeim tímum.
En auðvitað varð að reka hina
Fordæmdu úr landi fyrst, því að
þeir litu öðru vísi á málin.
Hann hugleiddi þessi mál
vandlega, því að það var skylda
hans að gera það. Þessi orð
höfðu verið endurtekin sí og æ
í eyru hans og þau höfðu
þröngvað sér inn í huga hans.
En nú var hann orðinn ákaflega
þreyttur og enn þá þyrlaðist
rykið yfir veginum. Nú voru
hinir síðustu að koma, eftirlegu-
kindurnar, sem ekki gátu fylgzt
með hinum. Það hafði hlýnað
með kvöldinu, var orðið óvenju-
lega heitt í veðri. Hann langaði
ekki í meira brennivín — hann