Úrval - 01.02.1943, Qupperneq 17

LÆKNIRINN 1 LENNOX
15
færafræði, leit inn til mín eitt
kvöld. ,,,Hver heldur þú, að sé
við krufningu í minni deild?“
sagði hann glottandi. „Enginn
annar en æskuvinur okkar Dot-
and-Carry.“
Og það var Carry, kominn
undir þrítugt og ætlaði nú að
verða læknir! Hann var kynleg-
ur ásýndum, í tötralegum fötum,
haltrandi meðal hinna kátu
æskumanna, sem voru námsfé-
lagar hans. Enginn yrti á hann.
Hann hafði herbergi í fátækra-
hverfi, og lifði á einhverju lítil-
ræði, sem hann vann sér inn
með kennslu. Ég fylgdist nokk-
uð með baráttu hans næstu tvö
árin. Aldur hans, útlit og stam-
andi málfar spillti fyrir honum.
En hann hélt stöðugt áfram,
neitaði að gefast upp og gamla
glaðværðin og hugrekkið skein
enn úr augum hans.
Tíminn leið — fimm ár eða
meira. Ég dvaldi í London, og
það var langt síðan ég hafði
heyrt frá Carry. En ég hitti
Chisholm oft, sem vegna glæsi-
mennsku sinnar og liðugs tungu-
taks hafði hafizt upp til póli-
tískra virðinga. Hann var orð-
inn þingmaður og aðstoðarráð-
herra ofan í kaupið. I maímán-
uði 1934 fórum við saman í
veiðiferð til Lennox í Hálöndum.
Fæðið í gistihúsinu var afar
slæmt og húsfreyjan mesta
skass. Það voru því dálitlar
sárabætur fyrir okkur, þegar
henni skrikaði fótur tveim dög-
um eftir komu okkar með þeim
afleiðingum, að hún meiddi sig
á hné.
Við, hinir tveir liðhlaupar
læknislistarinnar, buðum henni
aðstoð okkar, að vísu nokkuð
kæruleysislega, en hún vildi ekki
líta við okkur. Hún kvað engan
myndi duga nema heimilislækni
sinn, og lýsti snilli hans og af-
rekum með mörgum fögrum
orðum. Chisholm skotraði til
mín augunum og brosti.
Klukkustund síðar kom lækn-
irinn. Hann hélt á svartri tösku
og fas hans allt bar vott um,
að hann var maður önnum kaf-
inn. Hann mælti nokkur hug-
hreystingarorð til konunnar, og
kippti í liðinn með ákveðnu, en
lipru taki. Þá fyrst sneri hann
sér að okkur.
,,Guð minn góður!“ hrópaði
Chisholm upp yfir sig, —
„Carry!“
Jú, það var Carry. En ekki
hinn feimni, tötralegi og stam-
andi Carry frá fyrri tíð. Hann