Úrval - 01.02.1943, Qupperneq 41

HIMNARÍKI ?
39
það einmitt vonin um þessa
sameiningu eftir dauðann, sem
gert hefiródauðleikannsvoeftir-
sóknarverðan. „Þegar þú hefir
misst einhvern ástvin,“ sagði
einn kunningi minn einu sinni
við mig, „munu tilfinningar þín-
ar breytast í þessu efni.“ Ef til
vill hafði hann rétt fyrir sér;
ég hefi aldrei misst neinn ást-
vin, og mun heldur aldrei missa
neinn. Það er heilög sannfæring
mín, að ekkert, sem maður hefir
elskað, verði nokkurn tíma frá
manni tekið. Faðir minn dó,
þegar ég var 14 ára og öðlaðist
þannig það, sem er í mínum aug-
um hinn eini sanni ódauðleiki.
Ef hann hefið lifað, væri hann
nú 85 ára gamall — ef til vill
þreyttur og farlama öldungur.
Við dauðann öðlaðist hann eilífa
æsku og lífsþrótt. Ég sé hann
— og mun alltaf sjá hann —
fyrir mér eins og ég sá hann í
síðasta skipti — við skrifborðið
sitt, sælan í starfi sínu, yngri
og þróttmeiri en ég er nú, og
vitrari og betri en ég verð nokk-
urn tíma. Og endurminningin
um hann, um djarfleg augun og
blíðlegt brosið, er mér miklu
dýrmætara en vonin um að hitta
sál hans hinum megin.
Hvert einasta viturlegt orð af
vörum hans, hvert góðverk sem
hann vann, er ódauðlegt. „Ég
þekkti ekki föður yðar,“ sagði
kona við mig um daginn, „en
faðir minn sagði mér svo margt
fallegt um hann.“ Faðir minn dó
við skyldustörf sín. Ást hans á
lífinu var óskert, en hann vék
ekki af verðinum og lagði með
því sinn skerf til hinna ódauð-
legu lífsverðmæta — hugrekkis
og göfuglyndis.
Hann var um þessar mundir
ræðismaður Bandaríkjanna í
San Salvador. Þegar við báðum
hann að nota leyfið, sem honum
bar, en sem hann hafði frestað
lengi að notfæra sér, af því að
gulan geisaði um þessar mundir
í nýlendunni, sagði hann: „Ég
álít, að enginn ábyrgur embætt-
ismaður geti varið það fyrir
sjálfum sér að fara burtu, þeg-
ar svona stendur á. Fólkið er
hrætt og ruglað. Sumum hefir
verið neitað um kristilega
greftrun. Það er hlutverk mitt
að vera hér og hjálpa fólkinu."
Hann varð kyrr, og jarðaði
marga af löndum okkar, sem
dóu úr pestinni. „Ertu ekki
hræddur?" spurði móðir mín
hann. „Ég óttast ekkert eins
mikið og það að gera ekki það,
sem ég tel rétt,“ sagði faðir