Úrval - 01.02.1943, Qupperneq 109

HENDUR HINS KROSSFESTA
107
á öðrum degi og mikið ryk á
veginum. Þegar hann var lítill
drengur, hafði hann leikið sér
við Villa í garðinum hans, og
meðan þeir voru að leika sér,
höfðu þeir heyrt út um opinn
gluggann slaghörputóna og
bjarta söngrödd móður Villa.
Hún hafði ekki mikla rödd, ekki
rödd Brynhildar, en ljóðræna og
fallega rödd og fór vel með
kvæði. En þetta hafði verið
löngu áður en það var uppgötv-
að, að jafnvel einn dropi gerði
veigina galli blandna. Að vísu
höfðu þeir verið vinir, hann og
Villi — jafnvel fram á skólaár.
Báðir höfðu haft við orð að
strjúka að heiman og gerast kú-
rekar í landi ævintýranna. En
auðvitað hafði allt breytzt með
tímanum.
Hann kveið hræðilega fyrir
því, að Villi myndi ávarpa sig
— minna sig á hlýtt sumarloft,
ilm linditrjáa og hina áhyggju-
lausu daga æskunnar. En Villi
gerði það ekki. Þeir horfðust
snöggvast í augu, en litu báðir
undan. Villi leiddi gamla konu
við arm sinn, gamla konu, sem
kveinkaði sér við hvert skref.
Bæði voru þakin ryki vegarins
og gamla konan gekk mjög
hægt. Móðir Villa hafði verið
kvik í spori og hún hafði hvorki
nöldrað né kveinkað sér. Þegar
þeir voru hættir að leika sér í
gamla daga, hafði hún gefið
þeim báðum þeyttan rjóma.
Hún var brosmild kona, mjúk í
hreyfingum, í ljósgrænum kjól.
En það var bannað að hugsa
meira um Villa Sehneider.
Þetta var eini kunninginn,
sem hann sá, en fleiri andlit
kannaðist hann þó við. Þarna var
konan, sem haft hafði blaðasölu-
búðina á horninu, litli, kviklegi
þjónninn frá sumargistihúsinu,
rangeygði bílstjórinn, ennfrem-
ur hjartasjúkdómasérfræðing-
urinn, þá vísindamaðurinn —
það mátti enn þá þekkja hann
af myndum, sem birzt höfðu í
blöðunum — og loks leikarinn,
sem hann hafði oft séð á leik-
sviðinu. Þessir voru þeir, sem
hann kannaðist við, og þeir
komu ekki allir sama daginn.
En nóg var nú samt. Hann hafði
ekki vitað, að bílstjórinn ætti
konu og börn, og að yngsta
barnið var farlama vesalingur.
Hann hafði orðið undrandi, þeg-
ar hann komst að þessu, nærri
því eins undrandi og þegar hann
sá sérfræðinginn í hjartasjúk-
dómunum koma gangandi eftir
veginum eins og hvem dauðleg-