Úrval - 01.12.1943, Qupperneq 79

Einhver ömuriegasti atburður, sem mannkyns-
sagan greinir frá, er —
Krossferð barnanna.
Úr bókinni „Fifty Great Disasters“,
eftir A. J. Russell.
ÖLDIN var öld trúar í
• hinum kristna hluta Ev-
r;ópu, eins og næstu aldir á und-
an. Allir trúðu á guðspjöllin, en
fæstir skildu þau, og enn færri
fylgdu fyrirmælum þeirra. Trú-
.leysingjar þessarrar aldar töld-
ust þeir, er beittu sverði Mú-
hammeðs og fylktu sér undir
hinn blóðidrifna hálfmána til
árása á helga gunnfána kross-
faranna.
Sverð Múhammeðs hafði alls-
staðár farið sigri hrósandi. Það
geistist yfir Spán, og risti
Balkanlöndin rauðri ristu. Nú
réði það yfir landflæmum
beggja vegna Miðjarðarhafs að
lögun eins og vaxandi tungl,
sem er tákn múhammeðstrúar-
inanna. Eftir hvíldar- og hnign-
unartímabil, sem eru tíð hjá mú-
hammeðstrúarmönnum, vofði
nú yfir sú hætta, að það rakn-
aði af blundi sínum og herjaði
norður um Evrópu.
Fram til ársins 1000 hafði
Evrópa hvorki sýnt ótta né
áhyggjur vegna sigurvinninga
hinna vantrúuðu, þar sem því
var statt og stöðugt trúað, að
Kristur myndi koma aftur árið
1000.
En árið 1001 kom, og enn sá-
ust engin merki um komu
Krists. Þetta var öld glæsilegr-
ar riddaramennsku og ævin-
týramenn í hemum fóru að lit-
ast um eftir fjarlægum vett-
vangi, þar sem hreystin, er þeir
höfðu sýnt í burtreiðum heima,
fengi notið sín.
Páfamir veittu krossferðun-
um ekki aðeins stuðning sinn,
heldur hvöttu þeir þegna sína
til að takazt þær á hendur, því
að þannig myndu þeir finna nýj-
an veg til himins og hljóta full-
komna afpláningu synda sinna.
Krossferðimar vom yfirleitt
vinsælar, af því að þær veittu
fólki færi á að berjast fyrir vei-
ferð sinni annars heims og svala
baráttufýsn sinni um leið. Eftir
að hafa staðið í manndrápum á
götum Jerúsalemsborgar á dag-
inn, var krossfarinn vanur að
gráta alla nóttina af gleði fram-