Úrval - 01.12.1943, Side 101

LEYNISTARFSEMI 1 PARÍS
99
hún var vön að fara með, þegar
vel 1 á á h.ermi.
En. það var enginn hægðar-
leikur að komast úr klípunni.
Hvar var hjálpar að vænta ?
Eina manneskjan, sem vissi um
leyndarmál okkar var vinnu-
stúlkan, Margot, sem við gátum
treyst fullkomlega. Þýzka lejmi-
lögreglan hafði hafið gaum-
gæfilega leit að hermönnum,
sem leynast kynnu í borginni.
Þjóðverjamir umkringdu heil
hverfi og leituðu í hverju húsi.
Við bjuggumst við að þeir kæmu
þá og þegar.
Vika leið. Og við lifðum í sí-
felldum ótta. William var óhugg-
andi, því að hann taldi sig valda
öllum þessum áhyggjum. Eitt
sinn komum við að honum, þeg-
ar hann var að læðast á brott.
Kitty rak hann inn aftur og
kallaði hann vanþakklátan
krakka. En hún sagði þetta
brosandi og William varð að
láta í minni pokann.
Ef hanm hefði farið, myndi
okkur hafa liðið illa til dauða-
dags. Þjóðverjar voru nú farn-
ir að skjóta alla brezka her-
menn er þeir klófestu, sem
njósnara.
Eitt kvöld var Kitty sein í
matinn, og þegar hún æddi inn,
sá ég strax, að hún hafði góðar
fréttir að flytja. ,,Etta,“ hróp-
aði hún, „manstu eftir Chanc-
el?“
Ég mundi vel eftir honum.
Við höfðum unnið saman í Foy-
er du Soldat, áður en við flýð-
um borgina.
,,Ég rakst á hann í neðan-
jarðarbrautinni,“ sagði Kitty.
,,Ég treysti honum og ég held,
að hann geti hjáipað okkur. Við
hittum hann annað kvöld.“
Við sátum í setustofunni,
drukkum kaffi og ræddum um
hina væntanlegu viðræðu, sem
við vonuðum að myndi binda
endi á vandræði okkar. Ég sá
William brosa í fyrsta skipti. •
Þá hringdi dyrabjallan.
Það eru mánuðir síðan ég
heyrði þessa hringingu, en ég
finn enn hrollinn, sem fór um
mig alla. Ég get enn séð hið
óttaslegna andlit vinnustúlk-
unnar, þegar hún kom inn í
stofuna og lokaði dyrunum.
„Þjóðverjarnir eru komnir.“
Kitty náði sér fyrst.
,,Hermenn?“
„Nei, þeir eru ekki einkenn-
isklæddir."
„Leynilögreglan!” Kitty stóð
á öndinni.
Svo sneri hún sér að mér.