Úrval - 01.12.1943, Side 125
LEYNISTARFSEMI 1 PARlS
123
„Hvernig gastu gertþetta, Etta ?
Hvernig stóð á því, að þú varst
svo veikgeðja að segja frá öllu
saman?"
,,Ég.....“ Ég statnaði, alveg
forviða.
„Þeir hijóta að hafa beitt
þig hörðu, Etta. En þú áttir að
standa stöðug. Ég hefði ástæðu
til að verða reið, það veit
guð ... .“
,,Kitty,“ hrópaði ég, ,,ég sver
og sárt við legg, að ég hefi
alltaf neitað öllu.“
„En ég sá játningu þína með
rnínum eigin augum. Skýrslan
var tíu síður, undirrituð af þér.
Ég þekkti höndina."
„Það er rétt, að skýrslan var
tíu síður,“ sagði ég, „og ég
skrifaði undir hana, en hún var
neitun en ekki játning. Ef eitt-
hvað annað hefir staðið í henni,
hefir það verið falsað.“
„Guð minn góður,“ sagði
Kitty. „Ég trúði henni — og ég
j á t a ð i. Það var ég, sem kom
upp um okkur!“ Kitty andvarp-
aði. „Og ég var að ásaka þig!“
„Það var ekki þín sök, Kitty.“
Ég tók utan um hana.
Kitty hrissti höfuðið.
„Við erum glataðar, Etta,
glataðar ....“
Vagninn staðnæmdist. Kitty
varð allt í einu hnarrreist og fór
að laga fötin sín.
„Upp með höfuðið, Etta!“
sagði hún. „Við skulum ekki
láta Þjóðverjana sjá að við sé-
um hræddar við þá.“
1 miðjum dómsalnum var
langt borð, þakið skjölum. Öðru-
megin við borðið voru hinir há-
bektu stólar dómaranna, en
hinum megin langur bekkur, ætl-
aður sakborningum. Kitty og ég
vorum látnar setjast á þenna
bekk, og rétt á eftir bættust
þeir Tissier og séra Christian í
hópinn. Chancel kom síðastur.
Hann heilsaði okkur með lítilli
höfuðhneigingu, eins og hann
væri okkur ókunnugur.
Ég leit kvíðin til dyranna, því
að ég bjóst við að Durand yrði
leiddur inn þá og þegar. En svo
var ekki.
„Frú Kitty Beaurepos,“
kallaði dómforsetinn.
Kitty stóð upp og gekk að
langborðinu.
Spurningarnar, sem fyrst
voru lagðar fyrir hana, voru
hinar venjulegu réttarspurn-
ingar: Nafn, heimilisfang, ald-
ur, fæðingarstaður, þjóðerni,
trú o. s. frv. Því næst sagði dóm-
arinn: „Þér eruð ákærðar fyrir
að hafa verið í samsæri með frú