Víðförli - 01.06.1950, Qupperneq 26

24
VÍÐFÖRLI
óhugsandi hjá hvítvoðungi. En nánar að gætt skiptir þetta ekki
meginmáli, því að það verður ekki með neinum rökum fullyrt út
frá N. t., að slík ytri fyrirbæri séu nauðsynleg, þótt fullorðnir
eigi í hlut.
Beinasta svarið við þessari spurningu er frásaga guðspjallanna
af því, að Jesús blessaði ungbörnin (Mt 19,13). Áður er á það
minnt, að handayfirlagning er einmitt sú athöfn, sem tengd er gjöf
heilags anda. Hin blessandi hönd Jesú er verkfæri andans engu
síður á höfði barnsins en þegar hann læknar sjúka. Hann tók
börnin í samfélag við sig. Þetta er ekki skírn, en þessi frásaga
hefur frá elztu tímum með fyllsta rétti verið talin staðfesta rétt-
mæti barnaskírnar. Er það annað en vantrú, ósamrímanleg N. t.
og vitund þess um heilagan anda að neita því, að börn geti orðið
blessunar hans aðnjótandi og þar með limir á líkama Krists?
En þess er að gæta, að skírn barns fer ekki fram án þess að
söfnuður, kirkjan, sé við. Það er reglan í N. t. (undantekning
Post. 8, 26nn). Kirkjan þarf ekki að vera fjölmenn — þar sem
2 eða 3 eru saman í Jesú nafni, þar er hann mitt á meðal. Skírn-
þeginn er borinn uppi af trú kirkjunnar, hvort sem hann er vax-
inn eða barn. Og þar sem trúin er, þar er og heilagur andi og hon-
um verða ekki takmörk sett.
Sú lielgun, sem stafar yfir einstaklinginn frá samfélagi kirkj-
unnar, er víða nefnd í N. t. Skv. Ef. 5 helgast hjónabandið við
hlutdeild hjónanna í líkama Krists. Barn, sem fæðist í slíku hjóna-
bandi, tilheyrir líkama Krists frá fæðingu. Áður hefur verið á
þetta bent í sambandi við 1. Kor. 7,14. Þau ummæli bera ótví-
rætt með sér, að höf. gerir ráð fyrir upptöku í líkama Krists, sem
ekki byggist á persónulegri ákvörðun, heldur á því einu að vera
fæddur af kristnum foreldrum. Einnig það er Guðs náð. Hvort
sem þessi ummæli Páls fela í sér þá skoðun, að skírn slíkra barna
sé óþörf, þá er það ljóst, að það heilagleika-hugtak, sem hér ligg-
ur fyrir, leiðir beinlínis af sér slcírn þeirra á barnsaldri, sem
fæddir eru af kristnum foreldrum, en útilokar skírn slíkra manna
á vöxnum aldri, byggðri á ákvörðun. Einnig þetta styður rök-
studda ályktun J. Jeremíass, að frumsöfnuðurinn hafi skírt ung-