Skírnir - 01.01.1870, Síða 194
194
FRJKTTIR.
Damnork,
aS taka til vopna sinna, Jiegar svo bæri undir. þaS fór hjer
sem optar, a8 menn hneyxlast me'st á orSum þeirra manna, er
svipta af hlutunum blæju ímyndunarinnar og sýna afstöðu þeirra,
sem hún er í raun og veru, e<3a er jieir sýna þeim fram á tvær
gagnstæíar leiSir, er kalla má a8 gangi milii heims og helju, en
vita ekki, hva8 hverrar handar er, e8a hvar þeir sjálfir eru
staddir.
í Árbókum FornfræSafjelagsins er nú prentu8 sú ritgjörS um
fornrúnir eptir K. Gíslason, er vjer sög8um í fyrra, a8 von væri
á. Me8 frábærum lærdómi og glöggskyggni er hjer sýnd afsta8a
fornrúnamálsins vi8 allar mállýzkur af enum gotneska tungnaflokki,
en tilgangur ritgjör8arinnar er einkanlega sá, a8 setja þá menn
aptur, er bafa jþótzt finna í jieirn rúnum leifar af frumnorrænu
máli e8a málmyndum. — Um önnur rit vísum vjer til „Bóka-
listans“, en skulum jbó minnast á tvö rit eptir landa vorn Magnús
Eiríksson. Anna8 þeirra er um „Kærleikann til náungans“ („Kan
vi elske Nœsten som os selv?“), en hitt um Krapt bænarinnar
(„Om Bönnens Virkning og dens Forhold til Guds Vforander-
lighed“). J>a8 ver8ur a8 segja hverja sögu sem hún gengur. M.
E. stendur enn óhrakinn og bí8ur átekta af hálfu kennimanna
kirkjunnar og gu8fræ8inganna. }>eir hugu8ustu hafa veri3 kajiólsku
prestarnir í Reykjavík, en allir vita, hverjar ófarir jieir liafa fari8
fyrir honum. Ilitt gagnar verr en ekki, a8 gefa honum guSníS-
ings nafn, e8a færa a8 honum hróp og hæ8ni. þeir særa sjálfa
sig kiækishöggum, er slík vopn bera, en þau bíta ekki þann
mann, sem „fordiidarlaust berst fram me8 rannsóknum sínum a8
einu einasta marki, a8 sannleikanum, og er gagntekinn af
heitri og hjartagróinni trúartilfinningu“ —; en þessi or8 voru
einmitt höf8 um Magnús Eiríksson í vetur af nafngreindum rit-
stjóra eins blaSsins í Kaupmannahöfn. I BerlingatíSindum fengu
rit hans þenna vitnisburS: „Vjer viljum rá8a hverjum manni a8
lesa }essi rit, sem leitar eptir a8 geta dýrkaS Gu8 í anda og
sannleika. Höfundurinn heldur }á miSvegabraut, sem er svo
sjaldfarin á vorum dögum. Hann vísar af hendi þeim kenning-
um náttúrufræBinganna, er vi8 ekkert andlegt vilja kannast, e8a
ekki annaS en }a8, er kenna má me8 skilningarvitunum e8a vi8