Norðurfari - 01.01.1849, Blaðsíða 116

118
KORBURFARI.
og hinni katólsku trú væri hætta búin, svo aumingja Píus varð
öldungis kjarklaus og sýndist hann þegar sjá helvíti standa sjer
opið og illa anda vera að kinda hreinsunareldinn. Rossi ráðgjati
hans var og varla maður til að ráða úr þeiin vandamálum, sem
hjer voru fyrir höndum, og honum varð líka allt örðugra sökum
vantrausts þess og haturs, sem Rómverjar höfðu á honum, og
sem hann aðeins espaði þegar hann ætlaði að fyrirlíta það, og með
hroka bæla niður alla mótspyrnu. Menn vissu að hann stóð í
sambandi við Guizot og Metternich á Englandi, og eignuðu honum
því einkum að páfanum hefði snúist hugur og heimtu því alltaf
að hann skyldi taka sjer nýtt ráðaneyti. En það vildi Píus ekki,
og það kann líka vel að vera að Rossi hafi haft von um að geta
komið einhverju sannarlegu góðu til leiðar með því að vera við.
En hann fór að minnsta kosti ekki skynsamlega að því, að gera
leik til að espa menn móti sjer þegar honum var mest áríðandi
að ávinna sjer traust og hylli þeirra, og honum varð þetta líka til
falls. fiegar hann 15. Nóvember stje út úr vagni sínum og gekk
með mesta fyrirlitningarsvip gegnum mannhópinn upp að þing-
salnum, til þess þar að setja þingið í nafni páfans, var hann allt
í einu stunginn með hníf í hálsinn og datt strax dauður niður; en
enginn hirti um að varna morðingjanum að komast undan, hver
scm hann svo var, og í þingsalnum kærðu menn sig varla nokkuð
um fregnina. Svona var auðsjeð á öllu hve Rossi almennt var
hataður, en það er þó hryggilegt að sjá þegar menn, sem eiga
að heita siðaðir, grípa til slíkra óyndisúrræða sem laundrápa og
morða, en ekki eins og karlmenn eru færir um að verja rjett
sinn og frelsi á annan hátt. Með Rossi fjell ráðaneytið, og fundur
sá, sem hann hafði ætlað að koma til leiðar í Rruxelles, þar sem
Frakkar ogr Englendingar áttu að miðla málum milli Austurríkis-
manna og Itala o.s. frv., varð að öngu. En páfinn vildi þó ei
enn láta undan og veita fólkinu það, sem það beiddist: þjóðlegt
ráðanevti og að hann skyldi kalla saman þing i Róm til að _skipa
stjórn í löndum sinum og ráðgast um samband allrar Ítalíu.
Fyrst daginn eptir, þegar var búíð að útausa mannablóði og buga
hið fámenna, en trygglynda og hrausta Svizverja lið hans, lofaði
hann að taka Mamiani og Sterbini, sem áður höfðu verið í ráðaneyti
hans, sjer til ráðgjafa að nýju. jrað var undarleg mótsögn, að sá
maður, sem fyrir skemmstu aldrei hafði þagnað^á því, þegar verið
var að biðja hann að senda lið móti fjendnm Ítalíu, að stríð og
barátta og hugsanin um mannablóð væri sál sinni viðurstyggileg,
skyldi nú ei vilja láta undan í svo litlu fyrr enn hann var neyddur
til þess með vigum og manndrápum. Og þó meinti hann ekki
einlæglega það, sem hann sagði, eða ætlaði sjer að efna heiti sín,
en flúði um kvöld hins 23. eptir áeggjonum erlendra ráðgjafa,
sem voru Itölum illviljaðir og frelsi þeirra, burt úr Rómaborg og
settist að í Gaela í Neapelsríki í landi þess konungs, sem af
öllum er vestur fjandmaður Italiu. jietta var ekki fallega gert