Andvari - 01.01.1885, Side 18

12
Æfiágrip
læknir og vel að sjer í mennt sinni og mikils metinn
af þeim, sem þá list stunduðu og kynntust honum, og
liafði mikinn álniga á því, að kynnast skoðunum sam-
tíðarmanna sinna í því efni, og keypti sjer því og las
jafnan hinar beztu bœkur í þeirri frœði, jafnóðum og út
komu, hvort heldur var á dönsku, ensku, þýzku eða
frakknesku, heldur var hann og maður fjölfróður, og hef-
ur í ritum sínum sýnt hina miklu og margbreyttu þekk-
ingu sína í ýmsum greinum, einkum þó þeim, er Iúta
að náttúrufrœði. Hann ferðaðist opt á sumfum, eptir
því sem hann gat komið sjer við og embættisannir hans
leyföu honum, til að kynna sjer náttúru landsins, einlc-
um að því, er snerti steinafrœðina og jarðefni; lagði
liantt einkum stund á þessa frœði með fram sjálfsagt af
því, að hann ætlaði, að hjer fælist ýmislegt það ijörðu,
er Iandinu mætti gagn að verða, og sem landsmönnum
gæli aðatvinnu orðið, t. a. m. bæði járn og kalk. Hann
barðist og fyrir því á þingi 1875, að landið keypti þann
bluta silfurbergsnántanna í Helgastaðafjalli eystra, sem
það átti eigi, þar sem stjórnin bafði boðizt að mega
selja þennan náma, því að liann taldi víst, að námar
þessir mttndit verða landinu til mikilla hagsmuna, þótt
síðar yrði. Hann var maður íijótgáfaður, en eigi var
lionum jafnlagið, að gagnskoða öll smá-atriði í hverju
máli sem var, og þannig leita fullra sannana fyrir mál-
stað sínum og skoðunum, og af þeim sökum þóttiliann
eigi neinn þingsköruttgur eða taka öðrum fram á þingi,
þar sem eigi var að rœða um læknamál eöa náttúru-
frœði. Hann var skáldmæltur vel, og mun hafa lagt all-
mikla stund á það í œskunni, en hætti við það með
öllu síðar, enda munu engin Ijóðmæli vera til eptir hann,
nema eitt kvæði, sem hann orti eptir vin sinn Gísla
heitinn lækni Hjálmarsson, og er það kvæði prentað í
»Þjóðólfi'< 1867, 16. og 17. bl. 19. árs, bls. 65. Hann
hafði heita og innilega ást á ættjörðu sinni, og einlæg-
an vilja og áhuga á því, að vinna henni gagn og sóma,